01. Pójdę tylko tam, gdzie poprowadzi moje serce. [AoKise]

Zostań, potrzebuję cię tu,

To, co w sobie mam tylko ciągnie mnie w dół.

Zostań, poukładaj mi sny,

Jeden z nich na pewno to my…

            Kise Ryouta nigdy nie uważał, by jego życie było wyjątkowo ciężkie. Ze swoim dość beztroskim i optymistycznym podejściem, nie był typem osoby, która cierpiałaby na sezonowe chandry czy pogrążała się w depresje napadowe. Potrafił się odnaleźć w każdej sytuacji, nawet tej najcięższej i wyjść z niej obronną ręką. Najbliżsi mogli się nabijać, że jest zbyt durnowaty, by pojąć powagę sytuacji, jednak cokolwiek by go nie chroniło przed depresyjnymi stanami i załamaniami, naturalny talent czy wrodzona głupota – skutkowało. Przez całe jego życie działało bez szwanku i nigdy przez myśl mu nie przemknęło, że kiedykolwiek mogłoby być inaczej. Albo też inaczej – nigdy, absolutnie nigdy nie przewidywał, że spotka go w życiu coś na tyle złego i okropnego, że będzie w stanie zdruzgotać jego, osobę, która nawet w ciemnej dupie była w stanie zobaczyć cholerny promyk słońca i tęczę.

Kise nie wiedział, czy to zemsta przewrotnego losu - który jak każdy człowiek wie, jest wyjątkowym skurczybykiem – czy może po prostu wyczerpał swój życiowy limit szczęścia. W każdym razie Kise na własnej, osobistej skórze przekonał się, że na świecie nie istnieje gorsze paskudztwo niż właśnie owo szczęście – debilizm wymyślony przez hedonistów, w który zawsze wierzył i to właśnie ono doprowadziło go tam, gdzie po raz pierwszy się znajdował. Nigdy nie przypuszczał, że życie tak szybko i tak łatwo może się pochrzanić. Że wystarczy zaledwie mgnienie oka i sypie się wszystko, na co człowiek pracował w pocie czoła, wszystko, na czym mu zależało. Nawet się nie obejrzysz, a przestajesz panować nad sytuacją, a wszystko dzieje się wbrew tobie i wbrew twojej woli. I absolutnie wszystko przesypuje się przez palce dłoni, którymi próbujesz to pochwycić i zatrzymać.

Tak właściwie to po raz pierwszy doświadczył tego, że szczęścia nie da się przy sobie zatrzymać, a już zwłaszcza na stałe i własnymi rękami. A już zwłaszcza wtedy, gdy owo szczęście zależy bezpośrednio od innej osoby.

Nie był w stanie tego pojąć. Nie on, osoba, która zawsze znajdowała wyjście, której koniec końców zawsze wszystko się udawało, która urodziła się, do cholery, pod samą pieprzoną tęczą i całe jego życie miało być usłane kwiatkami!

Kise westchnął ciężko, ciaśniej obejmując ramionami nogi i czołem pocierając kolano. Pulsujący ból umiejscowił się w przodzie głowy i tępo dawał o sobie znać raz po raz, jakby było mu jeszcze mało cierpienia. Zerknął zmęczonym wzrokiem na okno i przez dłuższą chwilę bez celu gapił się na miasto. Niebo zaczynało szarzeć, a mgła schodziła coraz niżej i niżej, aż w końcu zabieli wszystkie ulice i uliczki, pogrążając świat w mlecznym bezruchu.

Podniósł drżącą dłoń i pomasował skroń, która uporczywie promieniowała bólem. Nie był pewien, ile jeszcze wytrzyma, ale wiedział, że dopóki tu siedzi w ciasnym kłębku i gapi się za to cholernego okno, wszystkie jego części pozostaną w całości. Nie wiedział, co się stanie, gdy wyrwie się ze swojego otępienia.

Próbował się zastanowić, kiedy to wszystko właściwie się stało, kiedy wszystko, co udało się zbudować, zaczęło się sypać, a on to przegapił. A może ignorował oczywiste symptomy? Nie był jednak w stanie. Jego myśli co i rusz uciekały do wydarzeń, które jakiś czas temu - minutę, godzinę, a może tydzień temu - rozegrały się w tym mieszkaniu.

Kise zignorował dzwonek u drzwi, kompletnie go nie słysząc, i oparł czoło na kolanach.

Ten dzień niczym nie różnił się przecież od innych. Jak co rano zaspał i w biegu próbował umyć się, ubrać, zjeść i spakować jednocześnie. Jak co rano towarzyszyło mu gderanie, że zachowuje się gorzej niż stado bawołów. Jak co rano uciekł mu autobus i jak co rano niemal wpadł na handlarza rybami biegnąc na inny przystanek, by zdążyć na kolejny autobus. Jak zawsze sesje zdjęciowe i zajęcia go wykończyły, ale humor ani na moment go nie opuścił. Jak każdego dnia ciepła, pachnąca bułka z jagodami została przez niego pochłonięta, gdy w biegu zmierzał na autobus, który zabierze go do domu, gdzie jak zwykle będzie mógł ponarzekać na brak jedzenia lub na jedzenie, którego nie da się zjeść, ale i tak je zje, bo będzie wiedział, że robione było specjalnie dla niego. Jak każdego dnia głośno obwieścił swój powrót zrzucając byle jak buty w korytarzu i udał się do sypialni. A tam, jak nie co dzień, jak kompletnie nigdy wcześniej w życiu, jego szczęście z rozmachem machało mu na pożegnanie.

- Um, Aominecchi, co robisz? – spytał, patrząc jak Aomine pakuje torbę. Jak zdążył zauważyć jedna już była pełna i zapięta.

- Pakuje się – odezwał się Daiki, nawet nie podnosząc wzroku.

Kise zmarszczył brwi, przestępując z nogi na nogę nieco nerwowym ruchem.

- Hn. Tyle to akurat widzę. A mogę się dowiedzieć, z jakiej paki?

Aomine spojrzał na niego, a jego wzrok był czujny, nieruchomy i kompletnie nieczytelny. Zaciskając wargi, przesunął dłonią po twarzy.

- Siadaj – powiedział, samemu przysiadając na łóżku.

Kise oparł się o framugę zakładając ręce na piersi i unosząc brew. W spojrzeniu Aomine na moment mignęła irytacja, jednak nic nie powiedział. Kise poczuł pierwsze, naprawdę niekontrolowane fale strachu, które sprawiły, że żołądek podjechał mu do gardła i z trudem przełknął ślinę.

Aomine był poważny.

- Wyjeżdżam – oznajmił, patrząc z uwagą na Kise.

Ryouta milczał przez chwilę, zastanawiając się, dlaczego tak absurdalna sytuacja ma w ogóle miejsce i jak to się stało, że bierze w niej udział.

- Mhym. A można wiedzieć kiedy?

- Za dwie godziny mam pociąg – odpowiedział, zerkając na zegar stojący na komodzie, którą razem kupowali. Zresztą tak samo jak ten cholerny, tykający zegar w kształcie kota, na który Kise uparł się jak osioł.

- Aha… I dwie godziny przed wyjazdem postanowiłeś mnie poinformować, że… wyjeżdżasz? – spytał głucho, coraz bardziej czując się jak w jakiejś idiotycznej komedii i tylko czekał aż ktoś wyskoczy i wydrze się prima aprilis.

Aomine nic nie powiedział, tylko patrzył, a Kise nie wiedział, co się z nim dzieje. Kompletnie i absolutnie. Był wściekły, zszokowany, przerażony, zdruzgotany… Nie wiedział.

- A teraz poważnie, co to, do wszystkich diabłów, ma znaczyć, że za dwie godziny masz pociąg? – spytał ostro, nieco zduszonym głosem, czując, że zaczyna brakować mu powietrza.

Wojowniczy błysk pojawił się w oczach Aomine i Kise już wiedział…

- To, co powiedziałem, że wyjeżdżam – powiedział wolno i dobitnie, pochylając się w przód.

…Aomine właśnie na to czekał. Na złość, na którą będzie mógł odpowiedzieć złością. Kise poczuł, jak ogarnia go pusty, bezradny śmiech.

- Aominecchi, świetny żart, ale daj już spokój. – Potarł powieki, czując, że zaraz się roześmieje, a śmiech ten będzie miał wiele wspólnego z histerią. Jego rozum miał widoczne problemu z przyswojeniem tego, co się właśnie działo.

- Ja nie żartuje, Kise, wyjeżdżam – powiedział poirytowanym tonem.

Tym razem to Ryouta nic nie odpowiedział, tylko po prostu patrzył na twarz Aomine, która wyostrzyła się w złości.

- I uznałeś za stosowne poinformować mnie dopiero teraz… - powiedział głucho, kiwając głową, jakby nagle zaczął ogarniać, co się właśnie działo… Aomine go zostawia, odrzuca, odpycha, robi mu największe świństwo, jakie człowiek może zrobić drugiemu człowiekowi, któremu zależy…

Może i Kise uchodził za rozhisteryzowanego idiotę, może i rozsiewał wokół siebie tępotę, ale wszystko, nawet on, miało swoje granice. Nawet nie chciał wiedzieć, czemu, po co, gdzie… To, co działo się wewnątrz niego, to, z jakim hukiem wszystko, co miał waliło się na łeb i na szyje… Nie chciał wiedzieć nic. A już na pewno nie zamierzał dać mu sposobności, by załatwić to jego sposobem – złością. Nie był w stanie tego zrobić.

Przesunął się na bok, czując, jakby jego ciało poruszało się samo, bez udziału jego woli, jakby stał gdzieś z boku i patrzył jak skorupa, jaką było jego ciało, poruszało się mechanicznie.

- No więc wynoś się – wydusił z siebie z trudem, mając wrażenie, że jeszcze chwila, a zwymiotuje swój żołądek, jeszcze chwila, a jego serce wyskoczy z jego piersi i po prostu rozerwie się na kawałki, że jeszcze moment, a udusi się, bo nie może złapać tchu…

Kise wzdrygnął się, gdy telefon zaczął wibrować na panelach. Podniósł głowę i ciężkim spojrzeniem patrzył, jak telefon miga w mroku pokoju, po czym gaśnie i wszystko pogrążyło się w ciemności. Mętnej, zimnej, przerażającej ciemności…. Telefon ponownie rozbłysnął, informując o dostarczonej wiadomości. Sięgnął po niego i spojrzał na informację.

Od: Kurokocchi (^w^): Kise, otwórz drzwi.

Ryouta potarł czoło telefonem, po czym wstał, zastanawiając się, jak to możliwe, że jego ciało jeszcze funkcjonuje, a nie rozsypuje się jak pacynka, której ktoś poodcinał linki… Drżąc na całym ciele – nie wiedział czy z zimna czy z jakiegoś innego powodu – otworzył drzwi i popatrzył na stojącego na korytarzu Kuroko. Tetsuya przez chwilę mierzył go wzrokiem, a Kise zagryzł drżącą wargę, czując, że chyba jednak się rozsypie.

- Momoi już jedzie – odezwał się Kuroko.

Kise pokiwał głową i wpuścił przyjaciela do mieszkania.

__________

Tytuł: Jamal – Pójdę tylko tam.

Cytat: Jamal – Peron.

H.: Cóż, nie wiem czy wyszło i z jakim skutkiem, bo pisane było mocno na żywioł i tak na dobrą sprawę, wiele mam jeszcze do ogarnięcia. ^^” Ale wrzucam do czytania, bo być może to mnie zmobilizuje, by nie ustawać w próbach pisania i być może natchnie mnie i pomoże lepiej sprecyzować to, co dość mętnie siedzi mi od dawna w głowie. :P