02. Pójdę tylko tam, gdzie poprowadzi moje serce. [AoKise]

PART II

Nie wiem, co to za stan, ale chyba z tobą gram

Potrzebuje ciebie, tylko wtedy, kiedy jestem sam

Wiem, że ta linia jest za cienka by grać

Ale wiem też, że jest coś, czego ty nie możesz mi dać

         Aomine od zawsze wiedział, że z porządnym gościem nie ma za wiele wspólnego. Ba, doskonale wiedział, że jest skończonym skurwysynem, a do tego niespecjalnie mu to przeszkadza. Być może nie najlepiej to o nim świadczyło, jednakże życie zawsze tak go prowadziło, by nauczył się jednego – że sam jest sobie panem i absolutnie nic nie jest w stanie stanąć mu na drodze. Nic nigdy nie było na tyle ważne, na tyle wartościowe, by Aomine obejrzał się za siebie. Nic nie miało znaczenia na tyle, by się zatrzymał i choć pomyślał o tym, by zejść ze swojej drogi. Do czasu aż spotkał Kise, cholernego idiotę, który wywracał wszystko do góry nogami, popychał do przodu, rzucał się, potykał i przewracał, a Aomine nie mógł robić nic innego jak tylko podążać za nim, porwany tym żywiołem, jakim był Ryouta.

Przez długi czas Aomine myślał, że Kise zna jakieś czarodziejskie sztuczki, magiczne zaklęcia, które sprawiają, że nie przeszkadza mu dzielenie się swoją przestrzenią i jakimś kawałkiem samego siebie z drugą osobą. Kise wdarł się w jego egoistyczne życie, jak upierdliwy promień słońca przeciskający się wytrwale przez niezbyt starannie zaciągniętą zasłonę. Pochłonął go całkowicie i bez reszty, czyniąc z niego, w mniemaniu Aomine, miękką ciotę, a jednak, jakimś dziwnym, niezrozumiałym trafem kompletnie mu to nie przeszkadzało. Gdy Kise był obok ze swoją drażniącą, irytująco rozradowaną osobą, wszystko zdawało się być poukładane i na swoim miejscu. Przez dłuższy czas tkwił w tej kolorowej bańce szczęścia, złudnie czując, że tylko to jest w stanie mu wystarczyć, że bez względu co by się działo i co by myślał, nic się nie zmieni, tak jak on nigdy się nie zmieniał.

Aomine mylił się, a mylić się bardzo nie lubił.

Życie jakie Kise mu oferował było dobre. Było za dobre, by Aomine nie zaczął się irytować wszędobylską dobrocią. Ciężko mu było wskazać konkretną datę, gdy coś zaczęło się dziać, gdy nagle, niespodziewanie ta kolorowa bańka szczęścia przestała mu wystarczać. Cóż za ironia losu – Aomine Daiki, człowiek, który plecami odwraca się do szczęścia, bo co? Bo sam nie wiedział, czego chce. Bo nie wiedział, czy szczęście, które mu oferowano jest tym, czego pragnie, czy uczucia, które oferowano mu na dłoni są wystarczające i czy naprawdę ich chce.

Będąc tak właściwie na samym starcie swojego życia, Aomine nie miał zielonego pojęcia, czego od owego życia oczekuje, czego pragnie, kim, gdzie i jak chce być. Wszystko, co go otaczało z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień spędzonego w domu, stawało się coraz bardziej nudne, miałkie, nic nie warte. Każdy dzień niczym nie różnił się od poprzedniego, każdy nowy dzień nie przynosił ze sobą niczego nowego, żadnego błyskotliwego pomysłu na to, co począć z własną egzystencją.

Daiki czasami czuł się kompletnie i bez celu zawieszony w trwaniu. A to działało mu na nerwy. Nie był kimś, kto stworzony był do stania w miejscu. Takie życie było nic nie warte i męczyło go niemiłosiernie. Patrząc na innych, z każdym kolejnym miesiącem coraz bardziej porządkujących swoje życie, tworzących perspektywy, ogarniała go ciężka do zrozumienia irytacja. Dlaczego złościł się, że inni widzieli przed sobą przyszłość? Dlaczego tak szalenie drażniło go to, że posiadali jakiś cel, do którego dążyli? Nawet Kise, nawet ten cholerny lekkoduch Ryouta pochłonięty był bez reszty życiem modela i studenta szkoły sił powietrznych. Kise chciał zostać pilotem. I nawet to, nawet ten mały drobny fakt, że Kise wiedział, czego chce, sprawiał, że agresja, która gdzieś głęboko w nim tkwiła, coraz częściej dawała o sobie znać.

To, w czym Aomine utkwił, przypominało nieustanne wtaczanie kamienia pod górę, który koniec końców, zawsze, gdy już się prawie docierało na szczyt, spadał z łupnięciem na sam dół i wszystko trzeba było zaczynać od nowa. Daiki nie zamierzał być kolejnym kretynem wtaczającym ten cholerny o dupę rozbić kamień, bez celu i jak idiota. Po prostu pewnego dnia uznał, że nie wytrzyma już ani jednej, pieprzonej minuty dłużej i musi się wyrwać z tego, w czym utkwił, bo jeżeli tego nie zrobi, to po prostu oszaleje.

Być może Aomine odczuwał pewne wyrzuty i kwestia, jaką w jego życiu był Kise, wprowadzała pewne wahanie, jednak bardzo szybko przypomniał sobie, że nie należy do ludzi patrzących za siebie, że jego droga wiedzie tylko w przód i wszelkie wątpliwości, jakie nim targały, zdusił w sobie bezlitośnie. Każdy człowiek bez wyjątku jest egoistą, jest stworzony do tego, by być egoistą – rodzi się sam, żyje i umiera sam i dlatego zawsze i przede wszystkim musi myśleć tylko o sobie. Jest tylko i wyłącznie on sam i jeżeli on czegoś nie zrobi własnymi rękami, jeżeli nie pójdzie na własnych nogach, nikt inny tego za niego nie zrobi. A już zwłaszcza, gdy kompletnie nie wie, co powinien począć ze sobą i swoim życiem. Zdecydowanie lepiej mimo wszystko jest iść do przodu niż stać w miejscu lub co gorsza cofać się. Lepiej iść w przód, nie patrząc za siebie, nie oglądając się na nikogo, iść tylko ze sobą…

Aomine mocniej naciągnął czapkę z daszkiem na czoło, opierając się o ścianę i patrząc na wibrujący w dłoni telefon. Momoi… Przez chwilę wahał się, po czym nacisnął zieloną słuchawkę i przyłożył telefon do ucha.

- Yo…

- No nareszcie! – zawołała Momoi. – Już myślałam, że nigdy nie odbierzesz! Aomine, co to wszystko ma znaczyć? Gdzie ty jesteś? Co ty w ogóle wyprawiasz?

- Drzesz się jak stado wron, Satsuki – mruknął, opierając głowę o ścianę.

- Aomine! Wytłumacz mi, co się dzieje, nic nie rozumiem, dlaczego ty…

- Nic się nie dzieje, durna. Chcesz coś konkretnego? Nie mam czasu, zaraz mam pociąg. – Zerknął na tablicę, gdzie pojawiła się informacja, że jego pociąg właśnie wjechał na peron.

- Jesteś na stacji? Aomine, poczekaj…

- Streszczaj się, Satsuki – mruknął z irytacja, wstając i zarzucając torbę na ramię, a drugą biorąc do ręki.

- Aomine! – zawołała piskliwie. – Gdzie ty jedziesz?

- To się jeszcze zobaczy – odpowiedział, rozglądając się za odpowiednim przejściem.

         - Dobry Buddo, ale Dai-chan, co się stało, dlaczego, do licha, w taki sposób… Czemu nic nie mówiłeś? Co się w ogóle stało? Przecież możesz powiedzieć!

- Nic się nie stało – powiedział beznamiętnie, wywracając oczami. – Muszę kończyć, Satsuki.

- Aomine! Do cholery jasnej… Odezwij się chociaż.

- Odezwę się. Na razie, Satsuki.

- Aomi…!

Daiki z irytacją schował telefon do kieszeni, poważnie się zastanawiając, czy po prostu nie wyrzucić go do kosza i raz na zawsze zrobić z tym porządek. Zignorował dzwoniący telefon i podążył w kierunku peronu, z którego za pięć minut odjedzie jego pociąg do Yokosuki. Pociąg, który zawiezie go prosto w objęcia japońskiej akademii wojskowej.

~~*~~

Kto by pomyślał, że zwykłe drewno może mieć na raz tyle odcieni brązu. Ciemniejsze pasma mieszały się z tymi jaśniejszymi, a te z kolei poprzetykane były niemal czarnymi… Kise wzdrygnął się, gdy w zasięgu jego wzroku pojawił się kubek z parującą zawartością. Wcisnął mocniej drżące dłonie pod pachy, nie będąc pewien, czy będzie w stanie podnieść kubek, a ten nie wyślizgnie mu się z palców. Zerknął kątem oka na Kuroko, który siadał na krześle tuż obok z herbatą w kubku w żaby, który Kise podarował kiedyś Aomine, ale o tym przecież Kuroko nie musiał wiedzieć. Kise zgarbił się jeszcze bardziej, czując jak nieustępujące zimno coraz dotkliwiej go dotyka. Umknął spojrzeniem, gdy dwoje poważnych, niebieskich oczu skierowało się w jego stronę. Nie był gotowy na konfrontację z tym żywym roentgenem. Wyciągnął skostniałe dłonie i objął nimi kubek, czując, jak jego gorąc parzy mu skórę.

Kise znajdował się w czymś na kształt próżni, nieruchomego zawieszenia w przestrzeni. Nie myślał o niczym konkretnym, nie był też w stanie zmierzyć się z tym, co wokół niego się działo. Był świadom tego, że nurt myśli, wspomnień, rozważań, wniosków po prostu przez niego przepływa, a on na nie patrzy i patrzy, i nie jest w stanie nic poczuć. Jakby w miejscu odpowiedzialnym za uczucia pojawiła się wielka, czarna otchłań.

Choć bał się do tego przyznać – bo pomyślenie o tym lub wypowiedzenie byłoby jakby ostatecznym przypieczętowaniem tego faktu – to Kise wciąż i wciąż zastanawiał się dlaczego. Od zawsze wiedział, że cokolwiek kiedykolwiek uda mu się stworzyć z Aomine na pewno nie będzie to łatwe. Daiki to francowaty, zawzięty dziad, dla którego czubek nosa to jak alfa i omega i Ryouta doskonale o tym wiedział. Tak samo jak wiedział, że jeżeli ktoś na tego drania ma jakikolwiek wpływ, to właśnie on, Kise. Aomine nie był łatwy w pożyciu, mnożył trudności z prędkością błyskawicy, jednak bez tego Daiki nie byłby sobą, a dla Kise było ważne absolutnie wszystko, co składało się na jego osobę. Mogli się nie zgadzać, kłócić, denerwować, drażnić, nawet rzucać tymi cholernymi talerzami, ale zawsze mieli pewność, co do swoich uczuć. Kise nie był zwolennikiem cichych dni, dużo bardziej wolał, gdy wyżyli się na sobie nawzajem i oczyszczali atmosferę ze wszystkiego, co się uzbierało. A zbierało się dużo i często. Lecz z biegiem czasu te ich potyczki i tarcia bardziej go bawiły niż złościły, zwłaszcza, gdy na pamięć znał ich schemat i teksty, i dlatego mogli od razu przejść do przyjemniejszych form kłótni, czyli godzenia się.

Jednak gdy Kise coraz więcej czasu poświęcał na przyglądaniu się w myślach temu, co się działo, z przerażeniem odkrył, że to, co go martwiło w Aomine, a co starał się przez wzgląd na jego drażliwość ignorować, może być powodem dla którego on… dla którego wszystko wygląda jak wygląda.

Kise od dawna wiedział, że Aomine to typ, który bardzo szybko się nudzi, zwłaszcza, gdy brakuje mu motywujących bodźców i który szybko popada w totalnie nic nie robienie, które tylko pogarsza mu nastrój. Gdy obaj skończyli liceum i postanowili wynająć razem mieszkanie, dla Kise oczywistym było robienie czegoś dalej. Miał zbyt dużo energii, by usiedział na tyłku. Szybko więc rzucił się realizować swoje marzenie o lataniu samolotami. Wieść o tym, że Aomine nie zamierza kontynuować dokształcania się na jakimkolwiek polu przyjął ze zgrozą i za swoją misję dziejową powziął zmienienie tego. To za jego namową Daiki wylądował na studiach sportowych, a nawet dalej, zamierzył się na poważną, krajową koszykówkę. Działało przez jakiś czas. Jednak w końcu pojawił się duży i zasadniczy problem – poważna koszykówka wymagała dyscypliny i obowiązkowości, na którą taki typ jak Aomine po prostu kichał. Przyzwyczajony do robienia wszystkiego jak chce, w żaden sposób nie był w stanie zaakceptować ścisłych harmonogramów. A Kise wiedział, jak działa świat promujący gwiazdy – to ty musisz zabiegać, by cię chcieli, nie na odwrót. Daiki stanowczo nie należał do tego typu osób. Dlatego też wszelkie nadzieje Kise na to, że Aomine znajdzie coś, co będzie w stanie go pochłonąć, szybko zmieniły się w mrzonkę. Z biegiem czasu coraz rzadziej reagował na to, że Aomine całymi dniami zostaje w domu, że olewa nawet studia, że jego dni mijają po prostu z dnia na dzień. A jego coraz większa drażliwość na każdą uwagę z tym związaną skłaniała Kise do tego, by po prostu nie ruszać ciężkiego tematu. I mimo że widział, jak Daiki męczy się sam ze sobą, nic nie robił w myśl swojej odwiecznej metody beztroskiego idioty, że wszystko trzeba przetrzymać, aż koniec końców samo się rozwiąże.

To się rozwiązało, Ryouta, powinszować sukcesu.

Kise mocno potarł czoło wnętrzem dłoni. Uporczywy ból głowy ciągle nie ustępował i pogarszał jego już i tak parszywy humor.

Przez dłuższą chwilę zastanawiał się, od jak dawna Aomine to planował. Znając jego, była to kolejna impulsywna decyzja, jednak na tyle przemyślana i poważna, że wiedział jak to rozegrać. Kise uśmiechnął się ponuro do siebie. Znał go już za dobrze, Daiki zawsze załatwiał wszystko złością. Zawsze prowokował do tego, by ktoś wyskoczył do niego z wściekłością, a wtedy z czystym sumieniem przystępował do ataku. I tak też próbował zrobić tym razem. Ryouta zastanawiał się dlaczego. Dlatego, żeby łatwiej było mu odjeść? A może odejść nie zrozumiałym przez cały świat? A może to w Kise chciał wywołać złość na siebie?

Pytanie mnożyły się w jego głowie i atakowały jak natrętne muchy. Bał się, że długo już nie wytrzyma tego coraz większego chaosu w głowie, że powoli jego własne myśli zaczynaj przejmować nad nim kontrolę.

Podskoczył w miejscu, gdy poczuł dotyk na ramieniu. Niebieskie oczy, na które natrafiły jego własne były nieruchome, czujne i rozumiejące wszystko. Jakby ich właściciel doskonale wiedział, jakim nurtem podążyły jego myśli i wyrwał go z tego.

- W porządku – mruknął niewyraźnie, zakładając ręce na piersi i wciskając dłonie pod pachy. Kuroko jeszcze przez chwilę patrzył na niego uważnie, po czym wyprostował się na krześle i zaplótł dłonie na kubku, zerkając w stronę pokoju, za którym Momoi rozmawiał przez telefon z… o ile się dodzwoniła. Jakby na zawołanie dziewczyna weszła do kuchni z mocno zaciśniętymi zębami, najwyraźniej z trudem panując nad emocjami. Usiadła między nimi, odkładając telefon na stół.

- Co za debil – wymamrotała, chowając twarz w dłonie.

Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu i w pomieszczeniu słychać było tylko tykanie zegara. Satsuki obróciła się i objęła Kise w pasie, chowając twarz w jego ramieniu.

- Cholerny debil – powiedziała drżącym głosem, obejmując Kise tak mocno, że gdyby nie fakt, że i tak nie mógł już oddychać, na pewno brakłoby mu tchu.

_______

Jamal – Mantra.

                H.: No, zatem wstęp mamy już za sobą, teraz powinna zacząć się właściwa część, która siedzi mi w głowie. Zachęcam do pozostawienia po sobie paru słów, pomoże mi to na pewno rozeznać się, czy w dobrą stronę wędruję i na pewno zmotywuje. :D