Co dwa światła to nie jedno! [AoKaga]

Aomine i Kagami nie lubili się. Byli zbyt podobni do siebie, by którykolwiek potrafił odpuścić, przez co wręcz chronicznie działali sobie na nerwy. Jednak jak wiadomo sport - a zwłaszcza koszykówka, jakże kontaktowa dyscyplina – łączy ludzi, a czasem łączy tak bardzo, że owi ludzie lądują razem w łóżku. Stało się więc tak, iż zarówno Aomine jak i Kagami musieli pogodzić się z tym, że nie „nie lubią się” tak bardzo jakby tego chcieli i po prostu musieli zaakceptować fakt, że jak i na boisku, tak i w łóżku dogadują się więcej niż po prawnie. A poza tymi dwoma miejscami tak właściwie to też nie jest tak źle  i w sumie to fajnie tak czasem podenerwować się nawzajem.

Aomine i Kagami bynajmniej nie uważali się za parę, co to to nie, w żadnym razie. Ba, przecież nie byli nawet przyjaciółmi, więc co tu w ogóle gadać o jakimś związku. Po prostu… Zdarzało im się bywać ze sobą całkowicie niezobowiązująco. Taki układ był im wybitnie na rękę. Oni dwaj, koszykówka i łóżko. Nic więcej nie było im do szczęścia potrzebne. Nigdy nie zastanawiali się nad jakimiś tkliwymi, emocjonalnymi stronami ich układu. To w końcu dobre dla bab. A do tego obaj byli święcie przekonani, że w każdej chwili byliby w stanie przecież to zakończyć. Ot tak, od ręki. Ale nie robili tego, bo po prostu póki co im to pasowało. Nie byli do siebie przywiązani ani nic z tych durnych rzeczy. Po prostu rywalizacja i dobry seks, nic mniej i nic więcej.

Jednakże dla postronnych obserwatorów ich nagła „przyjaźń” była więcej, niż zjawiskiem zdumiewającym i frapowała każdego, kto choć trochę ich znał. Zwłaszcza, że nieświadomie, całkiem bezwiednie, cały swój czas układali pod siebie nawzajem, a co najwyraźniej kompletnie im umknęło w tym całym rywalizowaniu ze sobą.

Aomine i Kagami przegapili też jedną, bardzo ważną i istotną sprawę. Trwali w przekonaniu, że ich mały, nieformalny układ znany jest tylko im. W końcu nie widzieli potrzeby ogłaszania, że boisko nie jest jedyną płaszczyzną na jakiej się spotykali i dogadywali. Otóż zapomnieli o tym, że każde światło ma swój cień, a tak się składa, że oni posiadali jeden i to wspólny, który dodatkowo znał ich jak własną kieszeń.

Kuroko Tetsuya był dobrym obserwatorem, który, trzymając się na uboczu, potrafił dostrzec więcej, niż przeciętny zjadacz chleba. Nie zabrało mu wiele czasu zauważenie, że między jego dwoma światłami dzieją się rzeczy dalece wychodzące poza zwykłe koleżeństwo. Jednakże żaden z nich nie dał mu jeszcze możliwości potwierdzenia jego domysłów. Ukrywali się całkiem nieźle, lecz Kuroko zamierzał się temu przyjrzeć nieco bliżej. W końcu tajemnice między przyjaciółmi były takie niewskazane, a dobrymi nowinami należy dzielić się z najbliższymi. Jaki sens miało ukrywanie swojego szczęścia?

Dzień był gorący i parny, i Kagami czuł, że jeszcze chwila, a zaśnie. Ziewnął szeroko, otwierając powieki i miało nie zszedł na zawał, dostrzegając wlepione w siebie  niebieskie oczy.

- Kuroko, draniu – warknął, z trudem hamując wrzask.

- Przepraszam – mruknął chłopak, nie wyglądając jednak na szczególnie skruszonego. Przypatrywał mu się uważnie z nietłumioną ciekawością i Taiga nie mógł zapanować nad dreszczem paniki jaki go przeszedł.

- Kagami-kun, mam pytanie.

- No – burknął – co jest?

- Czy ty i Aomine-kun spotykacie się?

Kagami wybałuszył na niego oczy.

- Co to, kurna, za pytanie jest? – syknął zniecierpliwiony. – Przecież dobrze wiesz, że razem trenujemy.

- Mhym, rozumiem. – Zainteresowanie w oczach Kuroko było deprymujące i Kagami z mieszaniną irytacji i rezerwy stwierdził, że Kuroko brakuje tylko machającego psiego ogona. Niewiele różniłby się wtedy od Nigou…

- Mam drugie pytanie, Kagami-kun.

- Żeby tylko było mądrzejsze od poprzedniego – mruknął, osuwając się na krześle i ziewając.

- Czy ty i Aomine-kun sypiacie ze sobą?

Mądrość owego pytania niemal zabiła Kagamiego i z trudem uratował się od bliskiego spotkania z podłogą.

- Czy ciebie do reszty pojebało?! – wydarł się, ściągając tym spojrzenia kolegów z klasy. Warknął pod nosem i syknął do Kuroko.

- Powaliło cię, ośle? Co to za chore pytania, kurwa.

Kuroko zmarszczył brwi z nieco zawiedzionym i zniecierpliwionym wyrazem twarzy.

- Ale Kagami-kun, przecież…

- Weź skończ zanim cię palne w ten durny łeb. Co to za pojebane pomysły, żeby… - urwał, gdy do klasy wszedł nauczyciel, a Kuroko niezauważalnie wrócił do swojej ławki.

Co za, kurwa, jebana gnida…

Kagami sięgnął dyskretnie po telefon.

Od: Kagami

Do: Ahomine

Temat: Kuroko już wie

Treść: Ta mała gnida mało mnie o zawał nie przyprawiła. Mówiłem, że tak kurwa będzie.

Przez chwilę przysłuchiwał się monotonnemu głosowi nauczyciela, aż telefon nie zawibrował w jego kieszeni.

Od: Ahomine

Do: Kagami

Temat: Nie spinaj tak.

Treść: Nie panikuj głąbie, Tetsu często udaje, że wie więcej niż w rzeczywistości. Nie daj się mu podpuścić

Kagami warknął pod nosem. Nie daj się mu podpuścić, dobre sobie, gada tak, jakby nie znał Kuroko, kurna. Ignorując własne zirytowanie i niepokój, skupił się na zadaniach, które polecił zrobić nauczyciel. Gdy telefon po raz kolejny zawibrował w jego kieszeni, sięgnął po niego.

Od: Ahomine

Do: Kagami

Temat: Kurwa. Mamy przejebane.

Treść:

>>> Od: Tetsu

Do: Aomine

Temat: Kagami-kun nie chce mi powiedzieć, ale…

Treść: …ja wiem, że wy wiecie, że ja wiem i robicie wszystko, żebym myślał, że to, co wiem, to nie prawda.

<<< 

Kurwa. Zajebiście po prostu.

~~*~~

Kagami zachowywał się całkiem normalnie, jakby nigdy nic. Grunt to nie podsycać ciekawości Kuroko, by ten jak najszybciej znudził się tematem, który najwyraźniej bardzo go interesował. A który nie w smak był ani Kagamiemu, ani Aomine.

Kagami zerknął kątem okna na idącego koło niego Kuroko, który w spokoju popijał waniliowego shake’a.

- Hej – burknął pod nosem, zakładając ręce za głowę. – Idę pograć z Ahomine, idziesz z nami?

Taiga z trudem powstrzymał dreszcz przerażenia, gdy wielkie, spokojne oczy Kuroko skierowały się czujnie na niego. Przełknął ślinę, mając wrażenie, że te oczy prześwietlają go niczym roentgen.

- Nie, dziękuję – stwierdził. – Wątpię, żebym wytrzymał wasze tempo gry.

- No tak… W sumie racja – mruknął Kagami.

Zatem parę metrów dalej pożegnali się i każdy z nich poszedł w przeciwną stronę.

Gdy dotarł na boisko, Aomine już na niego czekał, rzucając do kosza. Właściwie bez słowa zaczęli grać. Krótka wymiana spojrzeń wystarczyła, by obaj zdali sobie sprawę z tego, że są obserwowani. Chociaż gdy Kagami rozglądał się dyskretnie, nikogo nie było w pobliżu. Jednak wiedział, że co jak co, ale Kuroko potrafił stać się niewidzialnym, a już zwłaszcza, gdy nie chciał zostać odkrytym.

To, że Kuroko ich obserwuje nie było żadnym problem, bo tak właściwie, to właśnie o to im chodziło. Plan, który wymyślili razem z Aomine, miał polegać na tym, by Kuroko ich obserwował, jak razem grają, jak każdy z nich idzie w swoim kierunku i… i tyle. Nic więcej i nic mniej. Ich podglądacz miał na własne oczy ujrzeć, że Aomine i Kagamiego nie łączy nic, absolutnie nic, prócz wspólnej gry na boisku.

Dlatego po skończonym meczu i uraczeniu się kilkoma barwnymi, złośliwymi inwektywami, rozeszli się. Nawet nie podając sobie ręki.

Wracając do domu, Kagami rozglądał się dyskretnie, jednak obserwująca obecność zniknęła. Zadowolony przyspieszył kroku. A więc udało im się przechytrzyć Kuroko. Taiga miał szczerą nadzieję, że od teraz Tetsuya porzuci niewygodny dla nich temat i nie będzie do niego wracał. Wcale nie potrzebowali, by ktoś komentował ich relację i dopatrywał się cholera wie czego. Odpowiadało im, jak to wyglądało i na tym temat powinien się skończyć.

Zaklął pod nosem, gdy czyjaś silna ręka złapała go za ramię i pociągnęła w zaułek. Wygenerował z siebie tylko słaby pomruk protestu, gdy niecierpliwe wargi odnalazły jego usta.

- Powinniśmy uważać – mruknął Kagami, gdy Aomine molestował jego szyje.

- Za mną nie szedł – odezwał się Daiki, wsuwając dłonie pod koszulkę Taigi.

- Za mną też nie.

Szeroki uśmiech wypłynął na usta Aomine. Co za pacan. Taiga przyciągnął go bliżej.

- Myślisz, że da nam w końcu spokój?

- No chyba daliśmy mu jasno do zrozumienia, co i jak, nie? – Uniósł pytająco brew, muskając szorstkimi palcami po krzyżach Kagamiego.

- No… tak myślę – powiedział z wahaniem.

Kuroko bywał czasami naprawdę upierdliwy. Ale z drugiej strony byli przecież wiarygodni, tak? Kuroko widział to, co miał widzieć, tak? To, co robili po meczu, nie powinno interesować już nikogo. To była ich sprawa, dwóch rywali, rywalizacja, której inni po prostu… nie zrozumieliby.

- Chodźmy do ciebie, umieram z głodu – odezwał się Aomine, odsuwając się od Taigi i podnosząc z ziemi swoją torbę.

- Myślisz ty czasem o czymś innym, niż koszykówka i żarcie? – warknął, podążając za Aomine.

- O twojej dupie – parsknął, a Kagami wywrócił oczami. – Zresztą mówisz, jakbyś sam nie myślał tylko o tym.

- Bo nie myślę!

- Ach tak?

- Mam jeszcze inne zainteresowania, aho!

- Hahaha, ciekawe jakie!

- Ja… Weź spierdalaj!

Obaj weszli do klatki apartamentowca, w którym mieszkał Kagami.

Żaden z nich nie wiedział, że ich mały plan miał małą lukę, którą przeoczyli. Żaden z nich nie pomyślał, że ich obserwator nie zadowolił się tym, co widział na boisku. Żaden nie zauważył, że byli nadal obserwowani. Chcieli go przechytrzyć? Człowieka widmo?

Kuroko zerknął na zdjęcie swoich dwóch świateł. Ech, te jego dwa światła były takie głupie. Tyle lat, a oni nadal się nie nauczyli, że Kuroko jest wszędzie, wie wszystko i widzi wszystko. I że zawsze, absolutnie zawsze trzeba zachowywać czujność. Bo teraz Kuroko Tetsuya miał dowody. I nikt mu już nie wmówi, że się w czymś mylił. Nikt tak nie znał tych dwóch, jak właśnie on.