17. Zemsta

Mnie się wydaje, że to jego mękę przeżyłem.

Prawda, że on zrobił ów krok ostatni,

Że krawędź przestąpił, podczas gdy mnie

Pozwolono cofnąć wahającą się stopę.

I może na tym polega cała różnica;

Może wszystka mądrość i wszystka prawda,

I wszystka szczerość skupiają się właśnie

Na owej nieuchwytnej chwili, kiedy

Przekraczamy próg niewidzialnego.

*

Natura była tym rodzajem siły, przed którym człowiek czuł atawistyczny, pierwotny strach. A jeżeli nie strach, to po prostu respekt. Natura była łatwa do opanowania, skłonna do poddaństwa. Tak się ludziom przynajmniej zdawało. Robili co chcieli - wycinali, drążyli, ograbiali i wykorzystywali. Ale zawsze w człowieku budził się naturalny respekt, gdy Natura budziła się warkliwym głosem burzy, oczyszczała falami zabójczej wody, czy pochłaniała gwałtownymi szczękami ognia. Natura tylko z pozoru była ugłaskanym niewolnikiem, bo tak naprawdę była niczym przyczajony drapieżnik, który dotykany zbyt intensywnie przystępuje do ataku. Każde stworzenie musiało podporządkować się prawom i władzy Natury.

Tak samo było i tym razem. Kapryśna Natura utrudniała wędrówkę, jakby przeczuwała w swoich wiekowych kościach, że stanie się coś, co dziać się nie powinno.

Czarny kruk brnął niezmordowanie przez śnieżną zamieć, która co i rusz rzucała nim na boki, wybijając z lotu. Jednak ptak leciał niezmordowany, pchany do przodu swoją misją, aż wleciał w ciepłą, rozgrzewającą aurę. Przysiadł na kamieniu, mokrym od stopionego śniegu i strząsnął piórka. Postać siedząca przy skalnej ścianie podniosła się i wolno podeszła do kruka, stając na granicy ciepła i szalejącej zamieci. Postać zapatrzyła się na szalejący żywioł, a czarny kruk wzbił się w górę i usiadł na jej ramieniu.

- A więc dwa dni – odezwał się nieco znużony męski głos. Kruk spełniwszy swoją misję, stroszył wilgotne piórka.

- Dwa pieprzone dni w zimnej dupie – odezwał się drugi, poirytowany głos. Właściciel owego głosu wbił ostrze kunaia w zmarzniętą ziemię, po czym wyciągnął go i wbił ponownie. – Co za durnie, nawet tropić nie umieją porządnie. Szkoda naszego czasu, powinniśmy wejść w przełącz i skończyć całą tę gierkę – warknął, coraz bardziej rozeźlony, ignorując mocne szturchnięcie siedzącego obok kompana.

- Nie – odezwał się pierwszy mężczyzna, odrywając spojrzenie od białej zamieci. Poprawił płaszcz i wrócił na swoje miejsce. – Chcę ich spotkać.

- Ale po jaką cholerę? – warknął drugi mężczyzna. - To tylko cholerne szczeniaki.

- Ktoś najwyraźniej ma jakąś sprawę do mnie. - Mężczyzna uśmiechnął się wąsko, a jego oczy zalśniły ironicznie rubinowym blaskiem.

*

Jeżeli była jakaś pora roku najcięższa do przetrwania, była to zima. Tak przynajmniej uważał. Była to jedna z tych pór roku, podczas których Natura z całą swoją mocą pokazywała, na co ją stać, jak trudnym, jak twardym, jak bezwzględnym przeciwnikiem potrafi być. To była najtrudniejsza pora roku. Spowalniała, wyziębiała, chwila nieuwagi i mogłeś zasnąć wiecznym snem. A Zima to niezwykle wyszukana zabójczyni. Zabijała cicho, podstępnie, we śnie podkradała się jak wąż, wolno owijała swoje macki i zabijała. A gdy było już po wszystkim, gdy po cichu wydarła ostatnie tchnienie ofiary, mięciutkimi płatkami usypywała kopiec dla poległego, skrywając wszystkie swoje małe zbrodnie.

Nie lubił zimy. I Lis też jej nie lubił. Naruto czuł, jak futrzak powarkując zwija się w coraz ciaśniejszy kłębek w jego wnętrzu, jak z dnia na dzień jego irytacja i niezadowolenie wzrasta, jak nieco zbyt mocno drapie swoimi pazurami. Naruto mu się nie dziwił. I bez rozdrażnienia Kyuubiego odczuwał niepokój i złość. A Lis swoim zachowaniem tylko to wszystko potęgował. Albo on swoim potęgował złość Kyuubiego…

- Naruto…

Milczał. Nie miał ochoty na rozmowy, nie miał ochoty na kolejne, wałkowane do znudzenia analizy. Wolał siedzieć z dala i z zawziętością przypatrywać się szalejącej zamieci. Mógł skupić się na niedogodnościach pogody, na irytującym zachowaniu Lisa, niż słuchając kolejnych wariantów, czuć pod skórą, że to na nic, że to wszystko na nic, bo oni przecież nie zdążą.

- Uzumaki, uspokój się, bo nas usmażysz wszystkich. I to na środku lodowej pizgawy.

Zrzędliwy głos Shikamaru wytrącił go z ponurych rozmyślań i pozwolił zapanować nad wymykającą się spod kontroli lisią chakrą, którą ogrzewał ich obozowisko. To Lisowi także nie odpowiadało, ale jednak pozwalał na to, by jego chakra służyła innym jako przenośny grzejnik.

- Nie było cię, gdy się naradzaliśmy – rzucił Nara, przysiadając koło Naruto i wspierając ręce za sobą przyglądał się szalejącej poza granicą lisiej chakry śnieżnej zamieci.

- Nie było – mruknął tylko w odpowiedzi.

- Nie chcesz wiedzieć, co ustaliliśmy? – Zerknął kątem oka na przyjaciela.

- Nie.

Shikamaru siedział z nim w milczeniu przez jakiś czas, podczas którego Naruto odprężył się nieco przy obecności kogoś drugiego. Nigdy nie przestał zadziwiać go zbawienny wpływ drugiej osoby. To do tego zawsze dążył, całe swoje życie, już od małego, wkurzającego dzieciaka. Do tego dążył każdy z nich. Niekonwencjonalnymi nieraz metodami ściągali na siebie uwagę innych, tylko dlatego, że była to namiastka obecności drugiej osoby, jej uwagi, choćby tej milczącej.

To samo starał się zawsze dać Miyoshi. Milczące zrozumienia, milczące oparcie, milczącą pomoc. Była Uchiha, czy tego chciała czy nie, a Naruto zdążył Uchihów trochę poznać. Oni nie lubili wdzierania się w ich przestrzeń, nie lubili osaczania. Albo dawałeś im milczenie, do którego się stopniowo przyzwyczajali, albo siłą i przemocą wdzierałeś się w ich świat i brałeś uchihowego byka za rogi.

Tak zrobił z Sasuke. Takim kopniakiem wywalił jego zamknięte na miliony spustów drzwi i władował się w jego życie jak wybuch supernowej. A skołowany Uchiha musiał pogodzić się z jego rozwrzeszczaną osobą. Jakiś czas działało. A potem to samo zrobił ktoś inny. Wdarł się w przestrzeń Sasuke i uderzył tam, gdzie najbardziej bolało, tam gdzie skrywało się to, co najgorsze. To było jak rana, na którą ktoś sypną sól. I Sasuke nie zamknął drzwi, Sasuke wywalił wszystkich i pozwolił ranom się jątrzyć. Odszedł. A wraz z nim wszystko to, co Naruto udało się o raz pierwszy stworzyć naprawdę.

Miyoshi nie była zatwardziałym Sasuke i łączyły ich inne relacje, dlatego Naruto starał się dać jej coś innego. To milczące zrozumienie i oparcie. Być kimś, kto nie pyta, tylko jest, jak przyjaciel, jak brat, jak ojciec. Ale Uchihowie chyba lubili kopać go prosto w serce. I nie lubili czekać, nie chcieli przyjmować pomocy, za bardzo chcieli wszystko już, wszystko natychmiast, wszystko sami. Duma – największa klątwa tego klanu.

Ale to była ich wina. Miyoshi to była tylko i wyłącznie ich wina. Nigdy nie rozmawiali o jej zemście, nigdy nie poruszyli tego tematu. Wiedzieli o nim, wiedzieli, że jest, ale woleli ignorować, woleli odkładać w czasie, woleli przeczekać aż minie. Ale u Uchihów nie mija, u nich nic nie mija, oni zawsze doprowadzając sprawy do końca. Gdyby zareagowali, gdyby poruszyli temat, gdyby zrobili coś innego, prócz obchodzenia i ignorowania tematu… Może by… Może jeszcze by była…

- To źle, gdy ktoś taki jak ty, Naruto, traci nadzieję.

Drgnął, wyrywając się z myśli, gdy odezwał się spokojny głos Shikamaru. Nara poklepał go po ramieniu wstając i odszedł.

Shikamaru ma rację, to źle wieszczy. Ale to Naruto już wiedział…

*

Szczyty przełęczy rosły na horyzoncie do rozmiarów gigantycznych ostrych kłów, które tylko czekają na to, by zatopić się w ofierze i posmakować jej krwi. Nic nie dawały lodowo-śnieżne czapy. Te wystające wierzchołki niezmiennie przypominały szczęki.

Nie bała się ich. Po prostu się ich nie bała. Serce niemal gwałtem pompowało adrenalinę, sprawiając, że jej myśli koncentrowały się tylko i wyłącznie na tym, co przed nią.

Zbliżała się. O tak, czuła, jak z każdym krokiem jest coraz bliżej, jak z każdym oddechem rośnie w niej dzika, pierwotna radość płynąca z osiągniętego celu. Niemal czuła jak jej własna chakra faluje niespokojnie w oczekiwaniu, jak jej skóra cierpnie, czując aurę innej, potężnej siły, która ciągnęła ją do siebie niczym światło, które przyciąga do siebie ćmy. Ale ona nie była ćmą. Ona się nie spali, ona dobrze wie, co czeka przed nią.

- Poczekaj chwilę.

Zamieć powoli się wyciszała. Słychać było tylko wycie wiatru. Miała wrażenie, że te podmuchy pchają ją naprzód i naprzód, że jeszcze chwila, a nie będzie musiała dotykać stopami ziemi, jeszcze…

- Mówię, żebyś się zatrzymała!

 Gwałtowne szarpnięcie poczuła niczym zderzenie ze ścianą. Zareagowała odruchowo i całkowicie instynktownie, uderzając napastnika łokciem prosto w żołądek i błyskawicznie dobywając broni. Zatrzymała ostrze cal od jego szyi. Oddychając gwałtownie patrzyła na zgiętego w pół Ryuu, czując, jak krew dudni jej w uszach, jak chakra przeskakuje małymi wyładowaniami po skórze jej rąk.

- Po… porąbało cię? – stęknął Kizuki ciężko, trzymając się za żołądek, drugą ręką odtrącając ostrze Miyoshi sprzed swojej twarzy.

- A nie przypadkiem ciebie? – warknęła, czując jak instynkt przechodzi gładko we wściekłość. – Po cholerę mnie zatrzymujesz?!

- Schowaj to żelastwo i nie machaj mi tym przed oczami – syknął, prostując z niemałym trudem.

- O co ci, do diabła, chodzi? – warknęła, gładko chowając miecz. Przez moment mierzyli się lodowatymi spojrzeniami. Po chwili, ku jej zaskoczeniu, Ryuu westchnął ciężko, pocierając palcami powieki.

- Nie idź – mruknął.

Miyoshi zamrugała oczami ogłupiała.

- Słucham? – wykrztusiła.

Kizuki warknął pod nosem ze zniecierpliwieniem, przestępując z nogi na nogę.

- Po prostu nie idź tam.

- O co ci chodzi? – zirytowała się.

- Nie idź tam – powtórzył cierpliwie, postępując krok w jej stronę. – Po prostu nie idź.

- Co ty chrzanisz? – warknęła.

- Nie chcę, żebyś tam szła – powiedział dobitnie, łapiąc jej dłoń w powietrzu, która najwyraźniej zamierzała zatrzymać się na jego twarzy. Ale już za późno na to, dużo za późno na takie sprowadzenie na ziemię… - Czujesz? Czujesz to natężenie chakry? Wiem, że czujesz, a skoro czujesz, to powinnaś wiedzieć, że głupotą jest się tam pchać na pewną śmierć. – Zacisnął palce na jej nadgarstku. Jego wina, tylko jego wina…

- Nie proszę cię o dobre rady, o nic cię nie proszę! To ciebie nie dotyczy! Ja muszę! A ty zejdź mi z drogi, bo zabiję też ciebie. – Chciała wyrwać dłoń, ale jego chwyt był tak silny, że przestała się szarpać.

- O co ci chodzi, do cholery?! – wrzasnęła.

- Nie wiem – mruknął. – Nie wiem… - Puścił jej rękę. Zamrugała zaskoczona, gdy lekko odgarnął jej włosy z twarzy. – Bywaj…

Zniknął. Poczuła tylko podmuch na skórze, gdy przebiegł koło niej.

O co mu… O co mu chodzi?! Temu palantowi! Temu dupkowi, kretynowi jednemu! Co on na robił, co ten idiota narobił najlepszego!

Przez chwilę nie mogła zaczerpnąć powietrza, czując, jak coś rozdziera ją od środka. Jakby te paskudne szczyty przełęczy wbiły w nią i rozdzierały kawałek po kawałku. Co za ludzie, co za idioci, nikt… Nikt nie rozumie, nikt nie wie, nie chce wiedzieć… Oni tylko… Tylko przeszkadzają.

Ruszyła gwałtownie przed siebie, a przełęcz rosła jej w oczach, aż w końcu stanęła jej w całości przed oczami. Przełęcz Czterech Smoków… Cztery ostre szczyty… Zatrzymała się wolno przesuwając po nich wzrokiem. Wielkie. Gigantyczne. W porównaniu z nimi, w Konoha są tylko małe pagórki.

Gwałtowność obcej siły sprawiła, że jej serce zagalopowało niespokojnie.

Jest… Udało jej się...