Część 2 „Przyjaciele są dobrzy na wszystko.”

Aomine poprawił krawat, po czym z westchnieniem wysiadł z samochodu, otwierając tylnie drzwi. Daiki poprawił zsuwające się szelki spodenek chłopca, po czym wziął go za rękę, żeby gnojek czasem mu się nie zgubił. Kuroko miał drażniącą tendencję do znikania w najmniej odpowiednich momentach i pojawiania się znienacka.

Zacisnął zęby, widząc grupkę ludzi ubranych na czarno tuż koło małej kapliczki. Stanął wraz z chłopcem nieco z boku, nie mając naprawdę ochoty na żadne lamenty i rozmowy. Ludzi, którzy przybyli na pogrzeb jego kuzynki, nie było zbyt wiele, ale i tak więcej, niż przypuszczał. Byli to w dużej mierze ich znajomi, wątpił, aby był tu ktoś z rodziny… Ale chwila… Zdaje się, że Aomine o czymś zapomniał i właśnie go oświeciło…

- Dzień dobry, pan Aomine?

Odwrócił się, dostrzegając idącą w ich kierunku kobietę z opieki społecznej.

- Tak, dzień dobry – mruknął.

- Proszę wybaczyć, że tak bez uprzedzenia, ale pomyślałam, że moja obecność mogłaby być pomocna, gdyby chłopiec źle zniósł tę uroczystość – wyjaśniła, uśmiechając się do Kuroko, który przysunął się tylko do Aomine opierając policzek o jego nogę. – No i mogłabym od razu sprawdzić jak sobie radzicie.

- Radzimy sobie dobrze – powiedział oschłym tonem.

Asako popatrzyła na niego z uwagą.

- Proszę się tak nie denerwować, panie Aomine, nie zamierzam wam szkodzić, wręcz przeciwnie. Ponad to dopóki nie zostaną zatwierdzone pełne prawa opieki, mam obowiązek was wizytować.

- Będzie nas pani kontrolować? – spytał chłodno, mrużąc oczy.

- Wizytować – poprawiła. – Sprawdzać, w jakich warunkach mieszka chłopiec i przede wszystkim, bo to jest najważniejsze, jak się z panem czuje.

- Tetsu nie narzeka – wyjaśnił nieco odprężony. – Dogadujemy, się, prawda stary? – Spojrzał na chłopca, a Kuroko uniósł głowę do góry, uśmiechnął się lekko i pokiwał głową, po czym przeniósł uważne, spokojne spojrzenie na kobietę.

- Bardzo mnie to cieszy.

- A ja mam do pani jedno pytanie. – Uśmiechnął się nieco bezczelnie.

- Tak?

- Czemu zadzwoniliście akurat do mnie? Chłopak ma bliższego wujka, właśnie sobie przypomniałem, że przecież mąż mojej kuzynki miał brata. Dlatego pytam, czemu ja?

- Cóż… - Kobieta splotła dłonie. – Próbowaliśmy się z nim skontaktować, oczywiście. Ale nie odpowiadał na nasze żadne telefony, a ponad to przebywa na stałe w Europie. Dlatego to właśnie pan jest jego najbliższą rodziną – powiedziała z naciskiem. – Ale może już pójdziemy? Uroczystość się zaczyna.

Nachmurzony Aomine kiwnął tylko głową, podążając w kierunku zebranych ludzi.

~*~

- No i co się, do licha, krzywisz, hę? – burknął, patrząc jak Kuroko grzebie w talerzu z zupą. No przecież, do cholery, dobra była. Jak na zupę z puszki.

Chłopiec wzruszył ramionami.

- Mów do mnie, smarku jeden. – Zmarszczył groźnie brwi.

O tak, gnojek jak chciał, to potrafił mówić. Nie żeby Daiki nie zastanawiał się nigdy nad tym milczeniem chłopca, ale tak właściwie to mu to nie przeszkadzało. Jednak musiał przyznać, że gdy się w końcu odezwał, wytrąciło go to trochę z równowagi. Po pogrzebie znajomi jego kuzynki oblegli ich, składając kondolencje, pozdrawiając, wypytując, płacząc i to chyba było za dużo dla małego. Wyciągnął do niego ręce tak desperacko i z taką prośbą powiedział: „Do domu”, że Aomine przez chwilę poczuł się całkowicie oszołomiony. No, a potem ewakuował ich jak najszybciej. Od tej pory smark nie miał humoru.

- Co jest? – spytał, odkładając łyżkę i modląc się o cierpliwość.

- Nie chce – mruknął chłopiec, odsuwając nieznacznie talerz.

- Musisz jeść, gówniarzu, bo mi tu potem przyjdzie jakaś cholerna baba i powie, że cię głoduje – powiedział stanowczo, starając się nie warczeć.

- Nie chce – powtórzył, tym razem bardziej mokro, a Aomine przeraził się nie na żarty, że za chwilę przyjdzie mu radzić sobie z beczącym dzieciakiem. A on kompletnie nie wiedział, co się robi z beczącymi dziećmi.

- Dobra, dobra, okej, zostaw zupę. – Pomasował skroń. – Może chociaż jogurt, co? Ten z gwiazdkami?

Tetsuya pociągnął nosem i kiwnął głową.

Aomine skoczył do lodówki, jakby od niej zależało jego życie, po czym postawił jogurt i łyżeczkę przed chłopcem.

- Nie bucz, kurde – mruknął, wycierając papierowym ręcznikiem buzie Kuroko, a w tym samym momencie rozległ się dzwonek u drzwi. – Wsuwaj, ja zobaczę, kto nam zawraca dupę.

Klnąc pod nosem, Daiki podszedł do drzwi i otworzył je z rozmachem.

- Ojczeeeee! – zawołała z radością osoba po drugiej stronie drzwi, szczerząc do Aomine te swoje idealnie białe zęby.

- Nie ma nikogo w domu – warknął, z hukiem zatrzaskując drzwi przed nosem swojego gościa.

Pieprzony, bezmózgi dupek…

Nie zareagował na pukanie, idąc z powrotem do kuchni. Drzwi otworzyły się same, a jak.

- Aominecchi, jesteś draniem bez serca! – zawołał nieproszony gość, ładując się bezczelnie do mieszkania.

- Czego chcesz, Kise? – spytał, zakładając ręce na piersi i patrząc groźnie na uśmiechniętego szeroko mężczyznę, który miał czelność tytułować się jego przyjacielem, a do tego najlepszym.

- Jak czego, Aominecchi! Wyjeżdżam na dwa tygodnie, a jak wracam, to się dowiaduję, że zostałeś tatusiem! I myślałeś, że co? – zaśmiał się.

- Nie jestem żadnym, pieprzonym ojcem – warknął. – I kto ci naopowiadał takich pierdół, ciekaw jestem.

- Midorimacchi! – oświadczył błyskając uśmiechem. – Mieliśmy awaryjne i musiałem stawić się na kontrolne badania, no i przekazał mi radosną nowinę.

- Gnój, zabiję go – warknął Daiki, po czym wmaszerował do kuchni.

- Aominecchi, ja chcę wiedzieć jak to się… - Zatrzymał się raptownie na progu kuchni, dostrzegając siedzącego przy stole chłopca umazianego jogurtem. – Jeeej, ale jest do ciebie podobny! – zawołał, wchodząc do pomieszczenia i przyglądając się z zainteresowaniem chłopcu.

Aomine zakrztusił się pitą kawą.

- Przestań mnie wkurwiać, Kise, bo cię wywalę za drzwi – warknął.

- Heeej, Aominecchi, nie przeklinaj przy dziecku! – zawołał oburzony.

- Nie pouczaj mnie – syknął.

- Cicho tam! – fuknął na niego i zwrócił się chłopca z szerokim uśmiechem – Cześć, maluchu, jestem Kise, a ty? – Kuroko milczał, gapiąc się na mężczyznę. – Noo, weź, chodź do wujka. – Wyciągnął w jego kierunku ręce.

Kuroko poruszył się tak gwałtownie, że aż przesunął cały stół i wyciągnął ręce do Aomine tak rozpaczliwie, że gdyby nie refleks mężczyzny, byłby spadł z tego swojego krzesła.

Daiki zarechotał, biorąc na ręce Tetsuyę, który zwykle nie domagał się dotykania i był jak mały kociak, którego gdy chcesz pogłaskać wygina się na wszystkie sposoby, bylebyś go nie dosięgnął.

- Chyba cię nie pokochał – zaśmiał się głośno, patrząc na Kise, który z nadal wyciągniętymi rękami zawiesił głowę.

- Obaj jesteście bez serca – zachlipał teatralnie.

~*~

- Aominnecchi!

- Nooo – mruknął, zalewając kawę.

- Możesz mi powiedzieć, czym ty karmisz to dziecko? – spytał Kise, gapiąc się na zawartość lodówki.

- Jak to czym, jedzeniem – prychnął.

- Ty to nazywasz jedzeniem? – Podetknął pod nos Daikiego obeschnięty serek topiony. – TYM go karmisz?

- Noo, może akurat nie tym… Kise, do cholery, przecież nie daje mu śmieci do jedzenia – warknął, odtrącając dłoń mężczyzny od swojej twarzy.

- Nie? Nie? – zapiał. – To kto jada te wszystkiego zupy w puszce, hę?

- Ja – burknął.

- A wiesz, że tylko one są w lodówce, prawda? – Uniósł zaczepnie brew. – Pytam zatem, co jada twoje dziecko!

- Wkurwiasz mnie. To nie moje dziecko – zawarczał.

- Nie zmieniaj tematu! – zawołał, podążając za Aomine, który ruszył do wyjścia z kuchni. – Nie możesz go karmić takim jedzeniem!

- Aleś ty upierdliwy – westchnął. – Dobrze wiesz, że ja nie gotuję, coś musimy jeść. – Usiadł wygodnie na kanapie. Kuroko, oglądający kreskówkę z nosem w psim pluszaku, popatrzył najpierw na niego, potem na Kise, a potem przysunął się nieco bliżej Aomine.

- I co z tego! Jest tyle lepszego jedzenia! – Usiadł na pufie. – Powinieneś mu jakieś warzywa kupić, owoce!

- Mamy je – mruknął, upijając kawę i nie odrywając spojrzenia od telewizora.

- O tak, jedną zasuszoną marchewkę i trzy nadgniłe jabłka! – Rzucił w przyjaciela długopisem leżącym na stoliku.

- Kurna, Kise, bo ci zasadzę kopa w końcu – warknął, masując policzek.

- To słuchaj, co do ciebie mówię – fuknął.

- Zacznę, jak przestaniesz pieprzyć głupoty.

- Nie przeklinaj! – Drugi długopis poleciał w kierunku Aomine.

- No kuźwa mać – zawarczał, rzucając długopisem w Kise, który dostał nim prosto w czoło.

Zerknął na Kuroko, który patrzył na jojczącego Kise i chichotał w swojego pluszaka.

- Widzisz, nawet smarkacz się z ciebie śmieje – wyszczerzył się bezczelnie.

- To twoja wina, ty go tak szkolisz! – Wycelował oskarżycielsko palcem w Daikiego. – Za chwilę wyrośnie z niego drugi potwór i to będzie koniec tego świata.

- Ale ty bredzisz, Ryouta – westchnął.

- Nie bredzę! – oburzył się. – I jutro idziemy na zakupy! Czas żebyście zaczęli jeść coś innego prócz chemii z puszki!

~*~

Ku irytacji Aomine, Kise bardzo szybko rozpanoszył się w jego mieszkaniu, zmuszając go do sprzątania i kupowania jakiegoś zdrowego badziewia. A co gorsze, wychodziło na to, że jakimś cudem Kise przekonał do siebie Kuroko i ten nie chował się już przed nim gdzie tylko mógł i nie szukał u Aomine ratunku od wszędobylskich przyjacielskich uczuć Ryouty. Ale co się dziwić, skoro sam zgodził się, by to Kise odbierał wcześniej smarkacza z przedszkola, gotował, wcale nie najgorszej zresztą, a przede wszystkim zapewniał małemu rozrywki, o których Daiki nawet nie pomyślał. Kolekcja zabawek Kuroko rosła w zastraszającym tempie, a do tego Kise zawsze miał jakąś nową kolorowankę dla niego i kredki. Czasami, wracając do domu, Aomine czuł się, jakby wylądował w jakimś jednoosobowym przedszkolu. Albo dwu. Kise zdawał się czerpać z tego tyle samo radość co mały.

Daiki modlił się, by tydzień minął jak najszybciej i Kise poleciał w końcu na te cholerne Hawaje, bo jego cierpliwość powoli się kończyła. Och, tak, obecność Ryouty przydała się, a jak. Dwa dni po pogrzebie rodziców Tetsu, Aomine dostał telefon od prawnika jego ojca. Okazało się, że cały majątek rodziny został przepisany gówniarzowi, a co więcej, pokaźne udziały w jakiejś firmie. Gdy Kise udało się dowiedzieć, o co chodzi warczącemu i plującemu jadem Aomine, polecił mu swojego kolegę, prawnika, który zajmie się dla nich wszystkimi sprawami. Daiki średnio przepadał za Kasamatsu, ale wiedział z doświadczenia, że jako prawnik sprawdza się w stu procentach. W każdym razie Aomine odetchnął, gdy Kise wyleciał na jakiś czas z kraju razem ze swoimi kontaktami i hałaśliwą osobą.

- No, wyłazimy, stary. – Uśmiechnął się krzywo, oparty o framugę.

- Jeszcze – padła stanowcza odpowiedź.

Daiki wywrócił oczami. Zabije kiedyś tego Kise. To wszystko jego wina, on go tak nauczył.

- Tetsu, woda jest już zimna.

- Ciepła – odpowiedział chłopiec w pełnym skupieniu zatapiając statek.

- Siedzisz tu już godzinę, jest zimna – powiedział przez zaciśnięte zęby.

- Ciepła – powtórzył, nawet na niego nie patrząc, wyrzucając statek do góry, który z pluskiem wpadł z powrotem do wody.

- Nie no, do cholery, żebym ja się ze smarkaczem przegadywał – warknął pod nosem, łapiąc za ręcznik i podchodząc stanowczo do wanny. – Wyłazimy.

- Nieee – wymruczał Kuroko, jeżdżąc statkiem pod wodą.

Co za bezczelny gnojek, parsknął w myślach.

- Tetsu, wychodź – powiedział groźnie.

Kuroko uniósł głowę i popatrzył na niego tymi swoimi wielkimi oczami.

- Dai, nie.

Aomine przez chwilę stracił koncept.
- O nie, nie, nie dam się na to nabrać, stary, nie tym razem – powiedział stanowczo, bez ceregieli łapiąc chłopca i wyjmując go z wanny. – Jak mnie będziesz wkurzał, to wywalimy wszystkie zabawki – zagroził, wcierając go z rozmachem.

- Nieee – zaprotestował Kuroko.

- Tak, tak, a teraz ubieraj tą pidżamę, bo ta cholerna zupa z dinozaurami stygnie – prychnął.

To był kolejny wynalazek Kise, oczywiście, zupy z makaronem w dinozaury. No ludzie, litości. Dinozaury?! Ale cóż, stało się, Tetsu jadał teraz zupy tylko z makaronem w dinozaury. Żadna inna nie przeszła.

- Czemu nie jesz? – burknął, zerkając na chłopca, który obracał łyżkę w zupie. – Tetsu? – ponaglił, gdy ten milczał, wbijając wzrok w talerz.

Niebieskie oczy spoczęły na Aomine.

- Kisia naś już nie lubi? – spytał.

- Kisia? – powtórzył, robiąc wielkie oczy. – Nie lubi nas?

- Kisia. Nie lubi naś? – zapytał jeszcze raz z takim jakimś zbolałym spojrzeniem.

- Kisia? Jaka… Moment, masz na myśli Kise? – zaśmiał się, ale szybko umilkł widząc zmartwione spojrzenie Kuroko.

- Nie, Kise nas lubi – zapewnił.

- Nie przychodzi już do naś – poskarżył się.

- Kise pojechał do pracy – wyjaśnił.

- Do pracy?

- Tak. Do pracy. Kise lata samolotami, wiesz, takimi dużymi.

- A gdzie poleciał? – spytał, majtając nogami w powietrzu.

- Na taką wyspę, na Hawaje.

- A to jest daleko? – Zmarszczył czoło.

- Daleko, daleko, ale za kilka dni wróci i za pewnością przyjdzie. – Uśmiechnął się krzywo.

- A możemy do niego źadzwonić? – Przechylił głowę, patrząc z uwagą na Aomine.

- Zadzwonić? Tak… Nie! To znaczy nie, Kise jest pilotem i nie odbiera telefonów, musimy poczekać aż już wyląduje z powrotem w kraju. A teraz jedz już. – Pstryknął go w ucho.

- Ale przyjdzie do nas? – upewnił się jeszcze, zanurzając łyżkę w zupie.

- Przyjdzie, przyjedzie, a jak nie, to skopiemy mu tyłek – wyszczerzył się, a Kuroko odpowiedział uśmiechem pełnym makaronowych dinozaurów.

~*~

Tak jak powiedział Aomine, gdy tylko Kise wylądował z powrotem w Japonii, pojawił się u nich z całą swoją hałaśliwą osobą, opalenizną, dobrym nastrojem i pamiątkami.

- Kise, jest już późno – mruknął Daiki, opierając głowę o wersalkę i gapiąc się w sufit.

- No poczekajże – odpowiedział zniecierpliwiony Ryouta w skupieniu układając na podłodze puzzle.

- A ten? – Zadowolony Tetsu podał mężczyźnie puzzel, patrząc na niego wyczekująco.

- Teeen… – zamruczał, przyglądając się kawałkowi układanki pod różnymi kątami.

- Kiseee! – Aomine westchnął niezwykle warkliwie.

- No czekaj, powiedziałem! – wkurzył się. – Już kończymy.

- Do cholery, smarkacz powinien już spać.

- No przecież zaraz pójdzie, jeszcze kawałek nam tylko został!

Aomine wbił swój niezwykle wkurzony wzrok mordercy w mężczyznę, lecz ten nawet nie zareagował, tylko nadal marszczył te swoje idealne brwi i próbował dokończyć układankę.

- Tutaj? – wymruczał oparty na nodze Kise Kuroko, wskazując palcem jakieś miejsce.

- No oczywiście, że tutaj! – zawołał uradowany.

- Kise, do licha, idziemy jutro do przedszkola i to ja, a nie ty, będę go budził – warknął, opierając łokcie na nogach i patrząc na nich groźnie.

Dwa spojrzenia, jedno niebieskie, całkowicie proszące i jasne, bursztynowe wręcz, wbiły się bardzo niewygodnie w Aomine. Kurwa. Kurwa, kurwa!

- Idę się myć – wywarczał. – Jak skończę, gnojek ma być w łóżku!

Kise wyszczerzył się.

- Tak jest, panie tato! – zasalutował i skulił się, gdy przechodzący obok Daiki kopnął go niezwykle boleśnie.

- Bijesz mnieee! – jęknął. – A po resztą Kurokocchi nie ma łóżka, ha!

- Nie denerwuj mnie.

- Aominecchi, mówiłem ci już, trzeba wywalić te twoje graty i dać mu własny pokój! – zawołał, wstając.

- Kise, do cholery, skończ. – Wywrócił oczami.

- No weź, w czym problem? Kupisz mu łóżko, jakąś ładną tapetę w samochody…

- W sieśki – odezwał się Tetsu.

Aomine popatrzył na chłopca, który trzymając Kise za spodnie drapał się po stopie.

- No, widzisz? W pieski! – wyszczerzył się radośnie.

Po raz kolejny dwa denerwujące spojrzenie wbiły się w niego wyczekująco.

- Kise, idź już do domu, masz wory pod oczami – warknął, odwracając się do nich tyłem i podążając do łazienki.

- Aaaa! Nie mów tak! Nie mam żadnych worów pod oczami! Nie mogę mieć! Gdzie tu jest jakieś lusterko?!