3. Biała chusta

- Nie zgadzam się! – wrzasnęła. – Nie, nie, nie i jeszcze raz nie! – Tupnęła nogą, opadając na fotel i założyła ręce na piersi w bardzo buntowniczym geście.

- Sakura, nie zachowuj się jak dziecko – mruknęła zniecierpliwiona Hokage, składając zamaszysty podpis pod jakimiś dokumentami.

- Ja się zachowuje jak dziecko? Ja? – zapiała. – Nie ma mowy, na mnie nie licz!

- Czy ty zdajesz sobie sprawę, że to nie była prośba? – Zerknęła na uczennicę znad kartek. – To jest oficjalna misja.

Sakura zacisnęła z całych sił szczęki, mrużąc oczy.

- Czemu akurat ja? – wysyczała, wciągając ze świstem powietrze.

- Bo nadajesz się do tego idealnie – mruknęła, wracając do dokumentów.

- Masz pod sobą wielu świetnie wykwalifikowanych lekarzy, czemu to musiałam być akurat ja?!

- Bo jesteś najlepsza – wyjaśniła, przebiegając wzrokiem po zamówieniu zaopatrzeniowców broni, po czym złożyła pod nim swój podpis.

- Ale do tego nie jest ci potrzebny nikt taki! – zaoponowała.

- Sakura – zaczęła cierpliwie, odkładając długopis. – Wyjaśnijmy sobie coś. Jesteś moją najlepszą medic-ninja, ja jestem twoją przełożoną, jeżeli coś ci każę zrobić, ty to robisz.

- Ale…

- Nie przerywaj mi – powiedziała ostro, unosząc dłoń, a dziewczyna zacisnęła zęby. – Nie mam obowiązku tłumaczyć ci się ze swoich decyzji, jednak słuchaj uważnie. Nie zamierzam ryzykować życiem mojego personelu.

- A moim możesz, tak? – syknęła.

- Po pierwsze, nie przerywaj mi. Teraz ja mówię. Po drugie, znasz go, a jeżeli nie pozwoli ci się dotknąć, to go po prostu śmigniesz przez łeb, bez obawy, że odgryzie ci rękę. Z innymi nie mam takiej gwarancję. Ponad to, na nic mi lekarz, który boi się swojego pacjenta. Uważam, że to wystarczające wyjaśnienie z mojej strony, a teraz, jeżeli pozwolisz, mam wiele zajęć i z tego, co wiem, ty również, zatem żegnam cię.

Haruno bez słowa podniosła się z fotela i wymaszerowała z pokoju, trzaskając głośno drzwiami.

- Niewychowane szczeniaki – westchnęła kobieta, wracając do dokumentów.

~*~

Słysząc szczęk zamka, otworzył oczy. Jego brwi pojechały do góry, gdy przez pomieszczenie przemaszerowała Sakura w białym kitlu, kładąc z rozmachem neseser na niewielkim stoliku.

- Rozbieraj się – powiedziała rozkazującym tonem, nie patrząc nawet na niego, otwierając neseser.

- Słucham? – spytał, podnosząc się do siadu.

- Czy ja mówię niewyraźnie? – Popatrzyła na niego wściekłym spojrzeniem. – Rozbieraj się, Uchiha.

- Chyba sobie żartujesz – prychnął. – Nie zamierzam paradować przed tobą bez ubrania.

- Ta szmata i tak niewiele zakrywa. Rozbieraj się, jestem twoim lekarzem, nie zamierzam cię napastować – warknęła, spinając włosy w kucyk.

- To coś nowego – zaszydził, wstając i ściągając koszulę, którą odrzucił na pryczę.

- Życie potrafi zaskakiwać, prawda? – sarknęła, podchodząc do niego. – A teraz wytłumacz mi, co to jest? – Wskazała palcem na zabrudzony opatrunek opasujący go w pasie.

- Nic takiego – burknął, zakładając ręce na piersi, patrząc gdzieś w ścianę.

- Oczywiście – warknęła, biorąc z nesesera nożyczki, po czym przecięła bandaż, odwiązując go.

- Na trzy – poinformowała, dotykając delikatnie skóry wokół rany, do której przykleił się opatrunek.

- Słucham? – spytał zdumiony.

- Oderwę ci to.

- Poczekaj…

- Raz – i szarpnęła za bandaż, a Uchiha, wydał z siebie zduszony okrzyk, nieprzygotowany na tak gwałtowne działania względem swojej osoby.

- Myślałby kto, że taki delikatny – mruknęła pod nosem, wyciągając maść i świeży opatrunek.

- Nie przygotowałem się – warknął, lecz dziewczyna go nie słuchała, a po chwili stanął z nią oko w oko, jakkolwiek paradoksalnie to brzmi, gdyż była od niego niższa i to o co najmniej głowę i musiała zadziewać swoją, żeby spojrzeć mu w twarz. Szeroki uśmieszek wypłynął na jego usta po tej dość dziwnej konkluzji.

- Wyjaśnij mi coś. Czy ty tu trafiłeś tak jak stałeś? – Zmrużyła oczy.

- Nie, pozwoli mi wpaść na chwilę do domu po rzeczy – zironizował, patrząc na nią z drwiną.

- Ty tu nie masz żadnych rzeczy – prychnęła. – Nie, nie, ja w takich warunkach pracować nie zamierzam – wywarczała pod nosem, pocierając brudną i krwawiącą ranę silnie pachnąca maścią, po czym zalepiła ją nowym opatrunkiem. Następnie wrzuciła wszystko do nesesera, zamykając go z trzaskiem. – Czekaj tu i nigdzie się nie ruszaj – rzuciła do niego, wymaszerowując z pomieszczenia.

- Jakbym mógł się gdzieś ruszyć – burknął, siadając na pryczy. Co za baba…

~*~

- A teraz jeszcze raz i powoli – odezwał się, odprowadzając wzrokiem wychodzących mężczyzn.

- Draniuuu… - jęknął Uzumaki, siadając na pryczy po drugiej stronie. – Już ci tłumaczyłem.

- Jeżeli myślisz, że z twojego bełkotu da się coś zrozumieć, to się grubo mylisz. – Uśmiechnął się ironicznie.

- Trzepnę ci – obiecał chłopak. – Dobrze wiesz, że nie możesz stąd wychodzić, za bardzo się boją, że zwiejesz. – Wywrócił oczami. – Więc skoro nie mogłeś przyjść do kąpieli, to kąpiel przyszła do ciebie. – Wyszczerzył się, wskazując na balię z gorącą wodą, stojącą na środku pomieszczenia.

Sasuke zacisnął usta, marszcząc brwi.

- Sakurka to załatwiła – wyjaśnił, grzebiąc w dużej torbie, którą przytachał ze sobą. – Powiedziała, że z brudasami nie będzie pracować.

- Wielkie dzięki – prychnął.

- I mają ci umożliwić umycie się i zapewnić wszystkie potrzebne środki higieniczne – kontynuował. – Oczywiście ani w głowie im to było, wszyscy za bardzo się ciebie boją. Interweniowała u Hokage, a ona się zgodziła. No i trzeba było znaleźć kogoś, kto cię będzie pilnował, więc jestem. – Wyszczerzył się, rozkładając ręce.

- Potrafię się sam umyć – warknął z drugiej strony dochodząc do wniosku, że Naruto musi być naprawdę silny, skoro to właśnie jego do tego wyznaczono…

- Ani mi w głowie dotykanie ciebie, parszywy draniu – prychnął oburzony chłopak. – Mam cię pilnować, żebyś się nie utopił albo co - wytłumaczył, na co Sasuke warknął tylko wściekle pod nosem. – Więc przestań się boczyć i ściągaj te ciuchy, mam dla ciebie nowe. – Rzucił w jego stronę paczkę z ubraniami, którą Uchiha zgrabnie przechwycił. – A tu masz wszystko do mycia. – Postawił przyniesione rzeczy na krześle.

- I będziesz tu siedział, tak? – Zmrużył powieki, ściągając koszulę i spodnie.

- Nie będę podglądać. – Wywrócił oczami, odwracając się tyłem do chłopaka.

Sasuke nie skomentował tego w żaden sposób, tylko pozbywając się ostatnich części garderoby, wszedł do wody. Nigdy by się do tego nie przyznał, ale użyło mu, że nie musiał tutaj siedzieć, śmierdząc z dnia na dzień coraz bardziej. Nie przewidział takiego rozwoju zdarzeń – za co cały czas pluł sobie w brodę – i nie zatrzymywał się nigdzie po drodze, dlatego teraz z nikłym uśmiechem zanurzył się w czystej i ciepłej wodzie, spłukując z siebie cały brud ostatnich dni i wszelkie ślady po walce.

- Tylko się pospiesz, draniu, nie zamierzam siedzieć tu cały dzień, pilnując, czy nie zachciewa ci się robić za nurka – parsknął śmiechem Uzumaki, zerkając przez ramię na kolegę, który mył głowę i właśnie zanurzył się cały pod wodę, spłukując pianę.

- No tak – prychnął, wynurzając się i otrzepując głowę. – Dziewczyna czeka. – Uśmiechnął się ironicznie do Naruto, ścierając wodę z twarzy.

- Uchiha, ja cię naprawdę trzepnę w ten pusty łeb – warknął.

- Oczywiście – parsknął, krzywią się lekko, gdy przemywał ranę na boku, która zaczynała ropieć. Świetnie, jak ta wiedźma to zobaczy, to mu oczy wydrapie. – Nawiasem mówiąc, zastanawiam się, co ta dziewczyna zrobiła, że w końcu przejrzałeś na oczy. – Uniósł kpiąco brew, uśmiechając się złośliwie do Naruto.

- Myj te blade poślady, dobrze ci radzę – warknął. – Nie będę się bił z gołym facetem – prychnął, na co tylko Sasuke ochlapał go wodą, szczotkując zęby.

- Drań – burknął Uzumaki, ocierając twarz i odwracając się do ściany.

- Jesteśmy zaręczeni – powiedział po chwili Naruto, spoglądając na Sasuke. – Dobrze, że wróciłeś, będziesz moim świadkiem. – Wyszczerzył się.

- Marz sobie dalej. – Uśmiechnął się ironicznie.

- Hinata zastanawia się, kogo sobie wybrać – kontynuował, jakby go nie usłyszał. – Właściwie panną została jeszcze tylko Sakurka i Ino. Jest z Kibą. Znaczy Ino. Nie wiem, jak oni ze sobą wytrzymują. – Wywrócił oczami. – Nie ma tygodnia, żeby jego rzeczy nie lądowały za oknem, a jak się ona drze… – Skrzywił się.

- Nadali się, zaborcza wiedźma i pchlarz, idealna para – sarknął Sasuke. – A teraz odwróć się, młotku, zanim umrzesz z zazdrości. – Uśmiechnął się wrednie.

- Ja cię naprawdę trzepnę! – warknął Uzumaki, odwracając się w kierunku ściany, pozwalając Sasuke w spokoju się wytrzeć i ubrać.

- Przyniosłem ci moje rzeczy, ale powinny być dobre – wyjaśnił chłopak, a Uchiha kiwnął tylko głową, zapinając spodnie. Syknął cicho, gdy na powrót zaklejał ranę na boku, która znowu zaczęła krwawić.

- Od razu wyglądasz jak człowiek. – Wyszczerzył się Uzumaki, obserwując jak Sasuke ubiera czarną koszulkę. – A, byłbym zapomniał! – Pogrzebał przez chwilę w torbie, po czym rzucił z Sasuke kilkoma pomarańczami. – Masz to zjeść – wytłumaczył, gdy Uchiha uniósł pytająco brwi. – Sakurka tak kazała. Witaminy i podobno ma zapobiec chwianiu się zębów. Nie śmiej się, pracowała tu przez jakiś czas z więźniami, już dawno chciała przeforsować zmiany. Ale nikt się specjalnie nie interesuje skazańcami i potem robi się z nimi co się robi – mruknął z dziwną miną. – No i nie każdy lekarz chce z nimi pracować. Sakurka robiła to przez jakiś czas, ale ma tyle zajęć, że nie wyrabiała się, a musi kiedyś spać – westchnął, opierając się o ścianę, obserwując jak Sasuke spokojnie obiera pomarańczę. – Masz jeszcze koc, Sakurka powiedziała, że od tych ścian można nabawić się reumatyzmu. A Tsunade chciała, żebyś był w dobrej formie, nie możesz tu czegoś złapać. Gdy stąd wyjdziesz, przydasz się lepiej w oddziałach, nie w szpitalu.

- Jeżeli stąd wyjdę – mruknął, wkładając kawałek owocu do ust.

~*~

- Rozbierz się – nakazała, otwierając neseser.

Sasuke zacisnął zęby, ale wstał i bez słowa ściągnął bluzkę, odkładając ją na pryczę. Dziewczyna rzeczywiście musiała mocno interweniować u Hokage. Rano przyszedł strażnik z miską wody, żeby się obmył i ze śniadaniem.

- Zjadłeś to, co ci przyniósł wczoraj Naruto? – spytała.

- Tak – odpowiedział, obserwując jak do niego podchodzi.

- Usiądź. – Wskazała na pryczę, a on posłuchał, marszcząc czoło.

- Chorowałeś na coś ostatnio? – zapytała, dotykając go fachowo wokół uszu, wzdłuż szczęki i w okolicach gardła.

- Nie – mruknął.

- To dobrze. – Wyciągnęła z kieszeni latarkę. – Otwórz usta. Nie bolą cię dziąsła?

- Nie – powtórzył, a dziewczyna poświeciła mu latarką w oczy.

- A teraz je zamknij i dotknij palcem prawej ręki nosa – poleciła.

- Żartujesz sobie ze mnie? – warknął.

- Tutaj ja zadaje pytania. A ty wykonujesz moje polecenia bez gadania. Ale nie, nie żartuje. Zamykasz oczy i dotykasz palcem nosa – powiedziała dobitnie, patrząc na niego groźnie.

Sasuke, zaciskając ze złości szczękę, zrobił co kazała.

- Teraz lewą ręką… Dobrze… Zamknij jeszcze oczy. – Przyłożyła dłoń do jego twarzy, a pod powiekami rozbłysła mu zielona chakra. Przez chwilę w skupieniu go badała. – Są trochę przemęczone – stwierdziła w końcu. – Ale to nie powinno być nic groźnego.

- Itachi chorował - wyrwało mu się, zanim zdążył się ugryźć w język, a Haruno spojrzała na niego uważnie.

- Mów dalej. – Ponagliła ręką.

- Nie wiem na co, coś go trawiło od środka, ale tracił też wzrok. – Spojrzał na nią, a dziewczyna kiwnęła głową, mrucząc:

- Zamknij oczy.

Tym razem bardzo wolno i szczegółowo badała jego oczy, odtykając delikatnie gałek ocznych i oczodołów.

- Być może nadużywał sharingana – powiedziała po chwili, nie przerywając badania. – Klany strzegą swoich tajemnic i mało wiadomo o kekkei genkai waszym i Hyuugów, mogę się tylko domyślać.

- Przy mangekyou oczy krwawią – dodał.

- Trudno mi to wyjaśnić, jak wspomniałam, klany strzegą swoich tajemnic. Wydaje mi się, że nie powinieneś używać tej techniki cały czas, tylko w razie konieczność, żeby nie przemęczać wzroku. Siatkówka i soczewki są w porządku, źrenice dobrze reaguję, ale będziemy je kontrolować, póki co i tak nie możesz użyć żadnej techniki, więc oczy się zregenerują – poinformowała, podchodząc do swojego neseseru.

- Zastrzyk? – spytał z chłodną rezerwą, patrząc na strzykawkę w jej dłoniach. – Na co to?

- No nie mów, że się boisz igły. – Uniosła ironicznie brew.

- Oczywiście, że nie – prychnął.

- Wspaniale. To na tężec – wyjaśniła. – Sam dobrze wiesz, jak wyglądały twoje rany, dlatego nie ruszaj się teraz. – Odkaziła miejsce na ramieniu, po czym delikatnie wbiła igłę. – Lepiej dmuchać na zimne – mruknęła, zaklejając małą rankę.

- A teraz oddychaj głęboko – nakazała, zakładając stetoskop i dotykając jego piersi chłodnym metalem słuchawki. Po kilku minutach ściągnęła stetoskop, a w jej dłoni pojawił się znowu zielona chakra. – Wstań – poleciła, również się podnosząc i z uwagą badała okolice jego serca, wątroby i nerek. – Serce w porządku… Nie miałeś żadnych problemów żołądkowych? Z oddawaniem moczu?

- Nie – warknął.

- Żołądek w porządku… Wątroba trochę opuchnięta, nerki też, ale to nic groźnego, pewnie po walce… Ale masz złamane dwa żebra, czemu nic nie powiedziałeś? – Spojrzała na niego ostro. – Już zaczęły się zrastać i do tego źle.

Uchiha wzruszył tylko ramionami, nie patrząc na nią.

- Faceci – mruknęła. – Muszę je złamać, to będzie dość nieprzyjemne. – Przyłożyła dłoń do żeber i zwiększyła natężenie chakry, marszcząc brwi.

Sasuke skrzywił się, gdy poczuł krótkie chrupnięcie.

- Nie będę ich spajać samą chakrą, trochę im tylko pomogę, dużo lepiej, gdy zrastają się w taki sposób, są mocniejsze, nie łamią się tak szybko w tym samym miejscu. Będę cię musiała tylko zacisnąć. Ale to za chwilę, najpierw to paskudztwo na boku, nie ruszaj się gwałtownie – poleciła, wyciągając z torby mały nożyk, opatrunki, białe pudełeczko i kolejną strzykawkę. - Trzymaj to… Znieczulę cię, muszę to rozciąć, żeby wypłynęła ropa. – Zanim zdążył zareagować, wbiła mu igłę niedaleko rany. – No nie wzdrygaj się tak – mruknęła, ocierając wacikiem miejsce ukłucia.

- To uprzedzaj – warknął.

- Daj mi teraz nożyk i opatrunek – mruknęła, dotykając zaczerwienionej skóry. Ściągnęła nakładkę z ostrza i wykonała jedno płytkie i precyzyjne cięcie, z którego wypłynęła ropa z krwią, które szybko wytarła. Następnie bez słowa wyjęła mu z rąk białe pudełeczko i posmarowała całość ostro pachnącą, zielonkawą maścią i fachowo zakleiła. Podeszła do stolika, odkładając narzędzia i wyciągnęła bandaż. – Nie dotykaj. – Uderzyła go po dłoniach, gdy chciał dotknąć opatrunku. Rzucił jej tylko nieprzyjemne spojrzenie, bez słowa pozwalając się obwiązać bandażem.

- Dobrze. – Wytarła dłonie w chusteczkę odkażającą. – Możesz usiąść. I powiedz mi, czy stosowano na tobie jakieś zabiegi?

Uchiha zmarszczył brwi.

- Testowano coś na tobie? – wyjaśniła.

- Nie - burknął.

- Jakieś hormony, substancje chemiczne? Jakieś przyspieszacze?

- Odżywki i suplementy – odpowiedział, zerkając na nią.

- Sterydy? – zmarszczyła brwi.

- Też. – Kiwnął głową.

- Czy to były jakieś mieszanki, wiesz może? – przygryzła wargę.

- W większości naturalne, nie znam się na tym – mruknął.

- Dobrze…Wyciągnij ręce – poleciła, a w jej dłoniach zajaśniała zielona chakra. Wolno i w skupieniu przesuwała dłońmi wzdłuż jego rąk, lecząc co mniejsze ranki. Dotykała także i naciskała barki, mięśnia, zginała palce… - Nie zrobili ci krzywdy – mruknęła w końcu. -  Mięśnia nie są napuchnięte, dobrze rozwinięte… Nie spękały żadne naczynia.

- Byłem najlepszym nabytkiem, nie mogli mi zrobić krzywdy – prychnął krótko, uśmiechając się krzywo. Dziewczyna kiwnęła głowa, marszcząc czoło.

- Ale masz nadpalone meridiany – warknęła, rzucając mu ostre spojrzenie. – Coś ty robił? Nie ważne… Ściągaj spodnie.

- Słucham? – spytał głupio, unosząc brwi. – Żartujesz sobie?

- Nie żartuje. Ściągaj, muszę skontrolować w takim razie meridiany na całym ciele, bo te w rękach są tragiczne. Nie miałeś problemów z koncentracją chakry? – spytała, unosząc brew, a milczenie chłopaka tylko utwierdziło ją w przypuszczeniach.

Uchiha mierzył ją przez chwilę naburmuszonym spojrzeniem, po czym warcząc pod nosem, ściągnął spodnie. Haruno bez słowa przykucnęła, wolno sunąc dłońmi wzdłuż jego nóg.

- Tu jest wszystko dobrze – odezwała się po chwili. – Masz tylko przeciążone stawy, ale to raczej normalne po walkach, odpoczniesz i wszystko będzie w porządku. – Wstała, a Sasuke założył spodnie, nie patrząc nawet na nią.

- Wyciągnij jeszcze dłonie, masz okropne odciski i odparzenia.

Naprawdę zaczynało go to wszystko drażnić, nie przywykł, by ktoś wydawał mu polecenia. Marszczył coraz bardziej czoło, gdy Sakura smarowała mu dłonie.

- Możemy już skończyć? – warknął nieprzyjemnie, oglądając wysmarowane ręce.

- Nie dotykaj przez jakiś czas niczego – poleciła. – Pobiorę ci jeszcze krew do badania i kończymy. Też mam cię już dość – prychnęła, zakładając mu zaciskacz na przedramieniu, szukając żyły. – Będziesz się mógł nudzić w spokoju – mruknęła, pobierając krew. – Zaciśnij mocno…. – Zgięła jego rękę po chwili. – Jutro przyniosę coś na te twoje meridiany, powinny się zregenerować – dodała, chowając do nesesera wszystkie swoje rzeczy. – I zjedz to. – Położyła na stolika kilka owoców, a Sasuke kiwnął tylko głową. Mogłaby już iść, jego poziom cierpliwości i tolerancji na dziś, właśnie niebezpiecznie chwiał się na granicy…

- Do widzenia – powiedziała jeszcze na odchodnym i wyszła z trzaskiem drzwi.

Prychnął pod nosem rozdrażniony, kładąc się na pryczy.