01. Freedom. [AoKaga]

            PART 1

            Z głośnym westchnięciem zatrzasnął bagażnik samochodu. Aomine Daiki miał siedemnaście lat i jego życie było do dupy. Mega zajebiście do dupy. A nigdy takie nie było. Prowadził sobie spokojny żywot człowieka bez większych problemów, będąc jednym z geniuszy koszykówki, zdobywając coraz to nowe zwycięstwa, mistrzostwa i generalnie… generalnie było zadowalająco. Ale w życiu wszystko trwa tylko do czasu, najwyraźniej Aomine wykorzystał już cały spokój, jaki przeznaczony był na jego życie, bo po prostu jakiś cholerny skurwysyn odpowiedzialny za ludzki los postanowił mu go spieprzyć. Daiki miał ochotę zasadzić mu takiego kopa, że by się nie pozbierał.

         - Daiki, kochanie, rozchmurz się trochę, nie będzie tak źle!

Aomine posłał swojej matce nachmurzone spojrzenie.

Nie wiesz o czym gadasz, kobieto, wyburczał w swoich myślach. Daiki nienawidził zmian, nienawidził, gdy coś szło nie po jego myśli, a już zwłaszcza, gdy nad owymi zmianami nie miał kontroli. I tak właśnie było tym razem, a postawiony przed niemalże faktem dokonanym mógł tylko warczeć ze złości. A nie było szans, by rodzice zostawili go samego. Na cholerę się w ogóle wyprowadzać? I to jeszcze gdzie? Do cholernej Ameryki! No Budda przewraca się w grobie, czy coś. I to jeszcze na pół roku! Kompletny bezsens, by musiał wyjeżdżać razem z nimi, ale te rozsądne argumenty kompletnie nie docierały do jego rodzicieli. Nosz cholera, tak się przecież dzieciom nie robi!

- Wszystko zabraliście? – spytał jego ojciec, wsiadając do samochodu.

Aomine milczał wyniośle, zapinając pas i nie zamierzając odpowiadać na to durne pytanie. To jasne, że nie miał wszystkiego. Jego, kurwa, dom tu zostawał, jego łóżko, jego zasrane drzewo za oknem, jego kolekcja Horikity, jego… jego, cholera jasna, życie tutaj zostawało, a on leciał do pieprzonej Ameryki, by w pieprzonej Ameryce mieszkać przez pół roku, by chodzić do pierzonej szkoły w tym pieprzonym… Aghr. Trzeba było przywiązać się do tego kaloryfera w ramach protestu.

No ale co poradzić, świat jest gównem, w którym „gównażeria” głosu nie ma i tak oto jechał właśnie na lotnisko, zostawiając za sobą wszystko, co zna, by przez pół roku zamieszkać w jakimś amerykańskim buszu. Tak bardzo nie i już, do licha.

Gapiąc się przez niewielkie okno w samolocie, stwierdził, że w tamtej chwili nikt nie był większym patriotą niż on. Czując, jak samolot rusza, osunął się nieco na fotelu.

Żegnaj kochana Japonio, witaj zjebana Ameryko.

~~*~~

Wszystko było nie tak. Wszystko, totalnie wszystko było nie tak, jak trzeba. Kalifornia była za gorąca, za głośna, za jaskrawa, zbyt metalowa… po prostu była do dupy. Nawet fakt, że z Long Beach pochodzi jeden z koszykarzy NBA nie był w stanie polepszyć parszywego nastoju, jaki miał Aomine. Drażniło go wszystko, obcość miejsca, tłumy, wręcz hordy ludzi, nieustający hałas i gorąco. Wyprowadzające z równowagi gorąco, mimo iż dzień chylił się już ku zachodowi. Wbił znudzone i zirytowane spojrzenie w szybę gapiąc się na mijane budynki, kolorowe, błyszczące, bądź zmieniające się w ruderę, pokryte grafiti… Wychylił się dostrzegając grupkę osób grającą w kosza na małym boisku między budynkami. Jeden z nich, jakiś rudzielec, zdobył właśnie dość widowiskowego kosza wywołując tym radość członków jego drużyny. W sumie, jakby nie patrzeć koszykówka była niejako wpisana w amerykańskie życie, więc może aż tak do dupy jak myślał nie będzie.

Nawet nie zauważył, że jego ojciec zatrzymał samochód dopóki nie trzasnęły drzwi. Że niby są na miejscu? W samą, kurna, porę, jeszcze chwila, a utopiłby się we własnym pocie.

Wysiadł z auta, oglądając się i patrząc przez chwilę na rozgrywkę. Ciekawe na jakim są poziomie w porównaniu z Japonią. Wygląda to nie najgorzej, ale nie dowiesz się póki sam się z kimś nie zmierzysz…

- Widzisz, mówiłam, że nie będzie ci się tutaj nudzić! – Matka uśmiechnęła się do niego szeroko, a Daiki zmemłał przekleństwa pod nosem pomagając ojcu wziąć z samochodu ich bagaże.

Jasne. Czeka go tu pieprzonych sześć miesięcy. Nie zdąży się znudzić, zabije go to cholerne gorąco.

Otarł ramieniem pot płynący po skroni, patrząc przez okienko na klatce schodowej na boisko. Imponujący wsad rudzielca aż zatrząsnął koszem, co drużyna przywitała radością i co chyba zakończyło mecz, bo reszta ściskała sobie dłonie. Mimo zmęczenia podróżą, zmianą czasu i tym pieprzonym upałem, poczuł niesamowitą chęć, by samemu wyjść na boisko. Tylko jak można grać, gdy słońce świeci ci właściwie nad samą głową? Amerykanie to pojebany naród.

Aomine wyszedł z łazienki po chłodnym prysznicu, czując, że choć trochę doszedł do siebie.

Mieszkanie, które mieli, nie było może pełnowymiarowym apartamentem z rybkami pływającym w ścianie, ale całkiem znośne. Oczywiście domu nie pobije, ale dało się przeżyć, przynajmniej kibel nie przypominał wychodka, a na ścianach nie było grzyba, Amerykanie to w końcu chodzące brudasy, każdy to wie.

Wyjął z lodówki wodę i zerknął za okno. Boisko po drugiej stronie było puste. Już wcześniej zauważył, że okna zarówno kuchni, salonu jak i jego pokoju wychodzą na tę stronę ulicy.

Ehh… Sześć miesięcy. Sześć miesięcy w tym Amerykańskim gównie. Jak to przeżyje powinien dostać jakiś order za zasługi dla kraju.

~~*~~

Dni mijały Aomine niemal jednakowo. Z racji, że był środek wakacji mógł się do woli obijać w łóżku i to było znacznie lepsze niż wychodzenie na ten wszechogarniający skraw. Spędzając w domu czas sam, podkręcał klimatyzację ile się tylko dało i z okien obserwował przemierzających ulice ludzi. Od czasu do czasu pojawiały się grupki dzieciaków wymyślające sobie różne, dziwne gry, których zasad Aomine nie pojmował. Czasem, a nawet nie czasem, bo codziennie i trzeciej po południu przez ulicę przejeżdżał korowód motorów, robiąc taki hałas, że bębenki pękały. Dużo bardziej jednak Aomine interesował się tym, co dzieje się po drugiej stronie ulicy. Nie było dnia, by ktoś tam nie grał. Czasem były to jakieś kompletne smarki, czasem młodzież, a nawet jakieś starsze typy, jednak mimo żaru lejącego się z nieba, boisko do kosza było zajmowane praktycznie codziennie.

Aomine otworzył lodówkę, w poszukiwaniu butelki z zimną wodą i z ulgą przyjął bijący stamtąd chłód. Po dość umiarkowanym klimacie panującym w rodzinnym kraju, tak gorące i suche lato było dla niego ciężkie do wytrzymania. Mówili mu, że będzie gorąco, ale nikt kuźwa nie pisnął słówkiem, że aż tak! Już pierwszego dnia potraktował jedne ze spodni nożyczkami. W końcu mu się od tego upału jajka usmażą, kurwa mać.

Słońce na zewnątrz bardzo powoli zachodziło, zabarwiając wszystko na pomarańczowo i czerwono, a Aomine poczuł tak przemożoną chęć pogrania w kosza, że zdecydował się w końcu opuścić swój azyl.

Pompując piłkę, zerknął w stronę drzwi, w których zazgrzytał zamek. Jak to się dzieje, że jego matka po całym dniu na tym cholernym piekle nadal była świeża jak skowronek?

- O, wychodzisz gdzieś? – zagadnęła, wędrując do kuchni.

- Taa – burknął pod nosem, ściskając piłkę, by sprawdzić, czy jest odpowiednio twarda.

- Powinieneś sobie znaleźć jakiś znajomych, Daiki, całe dnie spędzasz w domu!

Nieco zmartwione spojrzenie matki obudziło w nim durne wyrzuty sumienia. No dobrze, może nie należał do najprzyjemniejszych osobistości przez ostatnie kilka dni i mimo że matka próbowała ratować skwaszoną przez niego atmosferę, to jednak Aomine nie mógł się powstrzymać od manifestowania tego, jak bardzo decyzja rodziców nie była mu na rękę.

- Nie przejmuj się, sam sobie dam radę – burknął, kozłując przez chwilę piłkę. Idealnie.

- No ale dużo lepiej spędzać czas z kimś, będziesz miał chociaż jakieś miłe wspomnienia.

Zaklął w myślach. Kobiety nie powinny tak patrzeć na facetów, bo robiły z nich miękkich ćwoków. Aomine powstrzymał się od komentarza, że bynajmniej nie zamierza mieć żadnych wspomnień z tym miejscem, a najlepiej to chciałby, aby czas spędzony tutaj minął mu jak najszybciej, a po powrocie po prostu zapomniał o tym koszmarze.

- Mam na to sześć miesięcy, nie? – mruknął, wstając i wkładając piłkę pod ramię. – Gdzie tata?

- Musiał jeszcze zostać na spotkaniu, ale powinien wrócić na kolację. Chciałbyś coś konkretnego zjeść?

- Cokolwiek zrobisz będzie świetne. – Podszedł do niej i pocałował ją w policzek. Już od kilku lat był dużo wyższy od niej. Ech, był chyba skazany na kurduplów, nawet we własnej rodzinie. – Idę pograć.

- Baw się dobrze – z uśmiechem pogłaskała go po ramieniu.

Aomine wybiegł z klatki, a suche, gorące powietrze uderzyło go z całą mocą. Uf, jak tu można żyć? Zignorował jednak kompletnie ten nieprzyjemny fakt i przebiegł przez ulicę, wchodząc na boisko ogrodzone wysoką siatką. Odbijając piłkę od razu się rozchmurzył, słysząc znany sobie dźwięk. Lekkim truchtem podbiegł do kosza i wrzucił piłkę. O tak, stanowczo mu tego brakowało. Jak mógł nie wyjść wcześniej? Kompletnie tego nie pojmował.

Koszykówka niczym się nie różniła od siebie, bez znaczenia na jakim kontynencie się grało. Pochłaniała go tak samo i bez reszty. Nawet gorąco przestało mu dokuczać, był tylko on, piłka i kosz. I niewidzialni przeciwnicy, których mijał z gracją. Zwód w prawo, w lewo, między dwoma obrońcami, odchylenie w tył i rzut. I znowu. I znowu.

Piłka z trzaskiem odbiła się od tablicy i wpadła do kosza. Dysząc ciężko, zmęczony nieco dość długim graniem, podszedł wolno w stronę kosza po piłkę. Ożywienie i rozluźnienie przepływało przez jego ciało. Nie było nic lepszego, nigdy nie będzie niczego lepszego niż gra w kosza. Podbijając piłkę uderzeniem dłoni pochwycił ją zgrabnie.

- Cześć.

Wzdrygnął się zaskoczony i obejrzał. Przywitanie w języku angielskim należało najwyraźniej do typka stojącego przy wejściu na boisko. Aomine wyprostował się, mierząc go wzrokiem.

- Cześć – odpowiedział również po angielsku. Typek przez chwilę patrzył na niego, po czym wygiął usta w uśmiechu i ruszył w jego stronę.

- Grasz w kosza? – spytał.

Gość nie mógł być starszy od niego, chociaż wzrostem niemal mu dorównywał. Rude, niemal czerwone włosy miał rozczochrane, a opalone ramiona niezasłonięte przez luźny, czarny podkoszulek nie były ramionami cherlaka.

- Jak widać – mruknął, mrużąc oczy z rezerwą.

Chłopak roześmiał się wyraźnie czymś rozbawiony.

- Może zagramy? – zaproponował, unosząc zaczepnie brew.

- Może nie? – Tym razem to on uniósł brew, ale w kpiącym geście.

- Boisz się, że przegrasz? – Chłopak uśmiechnął się nieco bezczelnie, a wszystko w Aomine wręczy wyło „wyzwanie!”.

- Z tobą? Nie wyglądasz na silnego – parsknął, obracając piłkę na palcu. Przez jego twarz przebiegł cień irytacji i nim Aomine zareagował, ramię chłopaka wystrzeliło w jego stronę i dłoń pochwyciła piłkę.

- Tak sądzisz? – spytał z rozbawionym uśmieszkiem, samemu obracając piłkę na palcu.

Usta Aomine wygięły się w uśmiechu.

- Nie jesteś stąd, prawda? – spytał, kozłując piłkę.

- Przyszedłeś tu grać, czy gadać? – Skoczył w jego kierunku, jednak typek zrobił szybki unik.

- Jestem po prostu ciekawy, nie masz akcentu stąd – wyjaśnił, próbując wyminąć Aomine, jednak ten wciąż go blokował, aż odstąpił nieco w tył.

- Jestem z zagranicy – przyznał, uważnie obserwując przeciwnika i blokując jego kolejny zwód.

- Skąd? – dopytał i w końcu go wyminął. Aomine ruszył za nim i błyskawicznie zaszedł mu drogę wybijając piłkę z dłoni. Kozłując piłkę wyprowadził ją na środek.

- Z Japonii – odpowiedział i wyprostował się zaskoczony, gdy chłopak ryknął śmiechem.

- Poważnie? – spytał ze śmiechem po japońsku, a Daiki przez chwilę zdębiał.

- Też jesteś z Japonii? – Zmarszczył brwi.

- Urodziłem się tam, ale od wielu lat mieszkam w Ameryce – wyjaśnił chłopak. Masz ci cholerny los, wyjechać za granicę i trafić na Japończyka. – Jak… - Umilkł raptownie, cofając się o kilka kroków i otwierając szeroko oczy, gdy Aomine jak błyskawica przemknął koło niego z piłką, trafiając bez błędnie do kosza.

- Mieliśmy chyba grać. – Uśmiechnął się kpiąco, gdy rudzielec spojrzał na niego. W odpowiedzi dostał taki sam, kpiący uśmiech.

Tak, właśnie tego mu brakowało, dokładnie tego. Dokładnie tego brakowało mu nawet w Japonii. Kogoś takiego jak ten typek, który okazał się całkiem niezłym przeciwnikiem, który deptał mu po piętach, z którym mógłby przegrać…

Chłopak oparł dłonie na udach sapiąc głośno.

- Zdaje się, że remis – stwierdził, prostując się i biorąc głęboki wdech.

- Zdaje się, że wygrałem czterema punktami – zaszydził Daiki, opierając ręce na biodrach, opanowując rozszalałe płuca. Pot niemal go zalewał, ale rozgrzane mięśnia rwały tym specyficznym bólem zmęczenia.

- Chyba w twoich, kurna, snach – zbulwersował się.

Aomine uśmiechnął się tylko kpiąco w odpowiedzi. Nawet nie zauważył, że zrobiło się już ciemno i wszędzie paliły się lampy. Przynajmniej upał nie dawał już tak w dupę.

- Jestem Taiga. Kagami Taiga – przestawił się chłopak, podchodząc do niego z piłką. – A ty?

- Aomine Daiki – mruknął, łapiąc rzuconą w jego stronę piłkę.

- Spoko. Zagrajmy jeszcze kiedyś, Daiki. – Trącił go z uśmiechem ramieniem, gdy przechodził obok. – Jesteś całkiem dobry, jak na Japończyka.

„Aomine”, zjebie, warknął w myślach.

- Co to niby miało znaczyć? – Odwrócił się za nim, mrużąc oczy.

Kagami obrócił się przodem do niego, wciskając ręce do kieszeni i posyłając mu bezczelny uśmiech.

- Że nie jesteś tak cienki, jak myślałem, hahaha! Do następnego! – Machnął ręką i już go nie było.

Skurwysyn! Skopie mu dupsko, normalnie tak mu skopie te zawszone cztery litery, że nie będzie co zbierać.

Syknął pod nosem, nie wiedząc nawet na co jest zły i ruszył do domu.

No mówił, że Ameryka to zjebany kraj.

_____________

Heeh, no więc tego, no. ^^” Opisy nie są moją mocną stroną, a właściwie są największą słabością, więc wybaczcie. W sumie nie wiem, jak się spodoba to opowiadanie, bo kanon chyba znowu pójdzie mi się bujać, a do tego to dla mnie taki mini eksperyment, no ale zobaczymy, może akurat przypadnie Wam do gustu. W mojej głowie wygląda całkiem zacnie i może uda mi się równie zacnie przelać to na „papier”. :D