06. Freedom. [AoKaga]

Ja się do tego, kurna, nie przyznaje. Czujcie się ostrzeżeni. X_X

Dla Kiri, bo mnie zawsze natycha na AoKAgaszki. <3

PART 6

Piłka poleciała w powietrze. Zanim osoba, do której została podana ją złapała, Aomine już tam był, błyskawicznie ją przechwytując i biegnąc z nią do kosza. Na jego drodze prawie znikąd pojawił się Kagami, sprawiając, że Aomine wyhamował gwałtownie. Wyskoczył w górę, chcąc rzucić, jednak Taiga wytrącił mu piłkę. Kutas.

Zawarczał ze złości, a Kagami posłał mu pełen wyższości uśmiech, mijając go w biegu. Zrobił błyskawiczny nawrót, wymijając Taigę i łapiąc piłkę nim on zdążył to zrobić. Ale Kagami deptał mu po piętach. Cholerny dziad, ani chwili spokoju, jeszcze nie zdążysz się ruszyć, a ten już ci stoi za dupą. No kurwa. Aomine chciał go minąć, jednak ten wybił mu piłkę, robiąc ostry nawrót i… I lecąc w przód, machając rozpaczliwie rękami.

- Pojebało cię, kurwa mać?! – wrzasnął, gdy udało mu się złapać równowagę i uniknąć bliskiego spotkania w betonem. Wbił w Tatsuyę wkurwione spojrzenie, jednak ten patrzył na niego beznamiętnie, kompletnie nieprzejęty tym, że Kagami mało nie przejechał twarzą po boisku.

- Co to za, kurwa, podkładanie nogi na boisku, pojebało cię, Tatsuya?!

- Tak dla waszej wiadomości my też tutaj jesteśmy i też chcielibyśmy pograć. – Himuro uniósł brew, wyginając usta lekkim w uśmiechu.

- Przecież, do cholery, gramy! – Podszedł do niego i szarpnął za bluzkę. – Przez ciebie rozsmarowałbym sobie mordę na betonie, zjebie!

- No chyba nie gramy. I jestem pod wrażeniem, że zauważyłeś w ogóle kto ci nogę podłożył, Taiga. – Uśmiechnął się szeroko. – A buźka szybko by ci się zagoiła.

- Dam ci w mordę, przestań suszyć te cholerne kły, kretynie!

- Uspokójcie się. – Marco wywrócił oczami. – I grajmy, do cholery, tylko jak ludzie, bo stanie i gapienie się zaczyna mnie, kurwa, nudzić.

- Nie moja wina, że jesteś słabeusz. – Kagami wyszczerzył się bezczelnie.

- Zarobisz w tę krzywą mordę, Taiga – warkną z drążąc z irytacji brwią.

- Taaaak się ciebie boje, khehe!

- Spasujcie, debile! – warknął poirytowany Paul, gdy zamiast gry na boisku zapanował istny chaos. Co za zjeby nie koledzy.

Wszyscy zamarli, oglądając się, słysząc głośne wybuchy śmiechu. Po chodniku po drugiej stronie ogrodzenia szła grupka chłopaków.

- Kurwa, tylko nie oni – zaklął Dick, spluwając na ziemię.

Aomine zauważył, że wszyscy nagle się najeżyli i nie bardzo wiedział dlaczego. Lecz zrozumiał bardzo szybko.

- Kogo my tu mamy, małych tchórzyyyy!

Aomine wszędzie poznałby tę krzywą mordę i tlenione kudły.

- A w ryj byś nie chciał? – warknął Kagami.

- Gyhyhy, od ciebie? – parsknął chłopak, wchodząc na boisko, a za nim podążyli koledzy. – A potrafisz coś więcej niż uciekać?

- Tyyyy…!

- Jak zwykle zabawny. – Z rękami w kieszeniach Tatsuya zaszedł drogę Kagamiemu, który z mordem na twarzy ruszał w kierunku przybyszów.

- Tatsuya – mruknął blondyn, marszcząc brwi i gapiąc się na niego czujnie.

- Cześć, Michael – przywitał się, uśmiechając półgębkiem. – Może rozwiążemy nasz mały problem na boisku? Chyba że od ostatniego razu nic się nie zmieniło i nadal jedyne, co potraficie, to głośno szczekać.

- Ty gnoju – warknął Michael zaciskając pięści. – Pożałujesz tego.

- To chodź. – Pochylił się nieco w przód z szerokim uśmiechem. – To będzie sama radość nauczyć bandę psów, gdzie ich miejsce.

Himuro uśmiechnął się do siebie, gdy w grupce przeciwników zawrzało.

- I to podobno ja mam niewyparzoną mordę – mruknął Kagami pod nosem. Tatsuya uśmiechnął się delikatnie.

- Ty tylko nie wiesz, kiedy się zamknąć. To co, Michael, mecz czy rejterujecie? – Niemal niewidoczny kpiący uśmiech zatańczył na ustach Himuro.

- Mecz – warknął chłopak. – Jeszcze tego pożałujecie.

- Nie mogę się doczekać – zakpił Himuro. – Kto gra? – Zerknął przez ramię na kolegów.

- Ja – warknął Kagami.

- Ja też – mruknął Aomine, czując, jak ogarnia go złość, której źródła nie bardzo pojmował. Ale miał zamiar rozsmarować ich na tym boisku.

- I ja – odezwał się Marco ze zirytowaniem patrząc na przybyłą grupką, która dogadywała się między sobą.

Dick uniósł rękę na znak, że on też dołącza. Himuro kiwnął głową.

- Ja też zagram. Działają mi na nerwy. – Wbił tlące się złością spojrzenie w Michaela, który obrócił się i ruszył w ich stronę wraz z czwórką kolegów. Usta Himuro wygięły się w uśmiechu.

- Powodzenia? – Wyciągnął w jego stronę dłoń.

Michael uśmiechnął się ironicznie uderzając ręką w jego dłoń.

- Wgnieciemy was w ziemię.

- Pomarzyć zawsze można – parsknął ironicznie Tatsuya.

- Dwa razy po dwadzieścia minut? – spytał chłodno Marco.

- Nam pasuje. – Michael strzelił karkiem uśmiechając się bezczelnie, a Aomine miał przemożoną ochotę, by podejść i wybić mu własną pięścią te krzywe zęby.

- Pokonaj go na boisku. – Himuro trącił go w ramię, ustawiając się koło niego.

Daiki miał zamiar powiedzieć mu, żeby sobie w dupę wsadził dobrą radę i jak chce, może sobie być matką miłosierdzia, ale on, Aomine, nie ma w sobie za grosz dobroci. Ale nie powiedział nic. W oczach Tatsuyi płonął lodowaty, pełen wściekłości ogień. Nie tylko on chciał skopać dupy tym pieprzonym gnojom.

Piłka poleciała w powietrze i jak błyskawica pomknęła w stronę Marco. Skoki Kagamiego były momentami przerażające. Piłka śmigała po boisku niemal z prędkością światła. A ich przeciwnicy byli dobrzy. Byli naprawdę dobrzy. Ale nie mieli szans. Nie mieli żadnych szans. Nie z nimi. Nie, gdy razem stworzyli drużynę.

Aomine był indywidualistą, zawsze grał sam i to mu wystarczało. Ale tutaj, z nimi, w drużynie z potworami równymi jemu samemu było inaczej. Było lepiej. To było… to było jakby czytali sobie w myślach. Daiki już wcześniej przyznał sam przed sobą, że lubi z nimi grać, że są wyzwaniem, że z nimi wreszcie może pograć na poważnie. Lubił raz po raz mierzyć się z Kagamim, który nigdy nie odpuszczał, który potrafił grać z nim dotąd, dopóki nie padli ze zmęczenia, który nigdy nie miał dość. Ale teraz, po raz pierwszy tak naprawdę grając wspólnie a nie przeciwko sobie, Aomine czuł, jakby grał z samym sobą, jakby Kagami był kimś, kto zna każdą jego myśl i reagował dokładnie wedle nich. Był zawsze tam, gdzie powinien, by odebrać piłkę, by zablokować przeciwnika, by podać, by atakować. Byli… byli nie do zatrzymania. Nikt nie miał szans z Dickiem pod koszem, rzuty Himuro było gwoździem do trumny, wsady Marco były jak cholerny dzwon pogrzebowy, a oni we dwóch, jak szczerząca się zwierzęco śmierć.

Aomine opadł na ziemię, patrząc na Michaela siedzącego na tyłku pod koszem. Uśmiechnął się szeroko, nadeptując butem na jego nogę i im bardziej jego twarz się krzywiła, tym większą wkładał w to siłę, a jego uśmiech poszerzał się.

- Wygraliśmy. – Palce Himuro zacisnęły się na ramieniu Aomine. Daiki przeniósł na niego wzrok i przez chwilę mierzyli się spojrzeniami.

- Khe, jak pies za głośno szczeka, potrzebuje porządnego kopniaka – parsknął ironicznie, uwalniając nogę Michaela. Usta Tatsuyi zadrgały w uśmiechu. Uwolnił ramię Aomine z silnego uścisku oddalając się od nich.

- Fajnie było was zgnieść pod butem – zawołał na odchodnym, unosząc rękę. Aomine posłał ostatnie, ironiczne spojrzenie blondynowi i podążył za Himuro.

~~*~~

Dudniąca muzyka niemal rozsadzała bębenki w uszach, a piasek na plaży mienił się jaskrawymi, pulsującymi kolorami. Aomine mijał roztańczony tłum, popijając piwo. Znajome i nieznajome twarze wciąż przewijały się przed jego oczami. Niektórzy witali się z nimi, bądź machali ręką, niektórzy tylko obijali się, przepraszając i patrząc na niego niezbyt przytomnymi spojrzeniami.

- Heeej, może zatańczymy? – Jakaś blondynka, z tego co kojarzył koleżanka Kate, uwiesiła się na jego ramieniu. Aomine nauczył się jednego i to dość szybko – bezbłędnie potrafił rozpoznać kogoś naćpanego i jakoś nie specjalnie miał ochotę uganiać się z napraną panną. Kolejną.

- Nie, dzięki – uśmiechnął się ironicznie, uwalniając z jej uścisku i odszedł, dopijając piwo. Sięgnął po kolejne, gdy minęła go dziewczyna z tacą i lawirował między ludźmi, by chodź na chwilę uwolnić się od ich roztańczonej obecności. Uniósł brew, upijając łyk piwa, gdy dostrzegł Kagamiego i Himuro rozmawiających przy brzegu oceanu. Tatsuya wyglądał na poważnego, jednak Kagami roześmiał się i chociaż Aomine nie słyszał tego, to drażniące ciarki przebiegły jego ciało na samo wspomnienie jego ochrypłego śmiechu.

Kurwa.

Ruszył w ich stronę, gapiąc się, jak Himuro wywraca oczami, ale uśmiecha się lekko, mówiąc coś do Taigi, na co ten chyba nieco się zmieszał. Aomine kiwnął im głową, gdy go zauważyli, jednak ominął ich lekkim łukiem, idąc wzdłuż brzegu.

- Te, może byś poczekał, spieszy ci się gdzieś?

Aomine uśmiechnął się pod nosem słysząc zirytowany głos Kagamiego.

- Taaa, szukam miejsca, gdzie mogę się wylać, ale spoko, możesz popatrzeć – parsknął, dopijając piwo i gniotąc w dłoni kubek.

- Wspólne szczanie do oceanu? Spooooko, możesz na mnie liczyć! – zarechotał, a Daiki poczuł, jak jeżą mu się wszystkie włoski na ciele.

- Himuro gdzie? – spytał Aomine, podrzucając zgnieciony kubek i kopiąc go stopą, a ten poleciał gdzieś w piasek.

- Poszedł się napić – odpowiedział. – W ogóle widziałem, że koleżanki Kate cię napastują, o gościu, hahahaha!

- To nie jest śmieszne, kretynie – warknął zirytowany, popychając go, a woda zachlupotała pod butami Kagamiego.

- Trzeba korzystać, jak ci się same pchają, no co ty! – Zwinął się ze śmiechu.

- Stukać naćpane laski? Jeszcze jakiegoś syfa złapię – parsknął, wsuwając ręce do kieszeni.

- Ej, bez przesady, było tam kilka fajnych! Nie wszystkie takie są, Sasha jest całkiem w porządku.

- Ta mała z piegami? – Zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć, która z dziewczyn miała na imię Sasha. Im bardziej się oddalali, tym muzyka była coraz słabsza i słychać było tylko dudnienie.

- No, właśnie ta! Dawała mi korki z matmy, fajna dziewczyna. – Pokiwał głową.

- Khehe, dawała ci korki? – Uśmiechnął się szeroko, unosząc brew.

- Spierdalaj, kurwa! Przecież mówię, że to normalna laska. – Zdzielił go w ramię, ale zachichotał pod nosem. – Nakombinowałem się jak głupi z nią, do cholery, hahahaha!

Aomine wywrócił oczami, uśmiechając pod nosem. Co takiego było w głosie tego głupka, że mógł go słuchać i słuchać, nawet jak gadał totalne pierdoły, które w sumie nawet do niego nie docierały? Nie wiedział, po prostu nie wiedział, ale było w nim coś, co go przyciągało, co kazało mu iść za nim, słuchać go, gapić się na niego i po prostu zaraz, kurwa, nie wytrzyma.

- O stary, dalej nie idę, haha! – Kagami opadł na piasek.

Aomine też usiadł, strzelając karkiem i nie wiedział, czy to od wypitego piwa, czy czegoś innego, ale żołądek radośnie hasał mu w górę i w dół. Nie, to nie było, kurwa, piwo. To przez tego debila. To oczywiste, że przez tego debila. Patrzył na niego jak się śmieje i czuł, jak ściska go w podbrzuszu. Kagami chyba dostrzegł jego spojrzenie, bo usta wygięły mu się w uśmiechu, a oczy zmrużyły zaczepnie. Przez chwilę patrzył na niego, a Aomine czuł, jak mrowiące dreszcze spływają po jego kręgosłupie.

- Wiesz, że tu jest free, żadnych ograniczeń. – Kagami oparł policzek na dłoni, przypatrując mu się z tym cholernym, nikłym uśmieszkiem na ustach.

- Wiem – odpowiedział Aomine jakimś takim niższym głosem.

- I minie kilka miesięcy, i już więcej się nie spotkamy. – Jego twarz zbliżyła się, a uśmieszek nie przestawał tańczyć na jego wargach.

- To też wiem – przyznał nie mogąc oderwać wzroku od wąskich, wykrzywionych w uśmiechu warg…

- Więc czym tu się przejmować? Mamy freedom…

Ostatnie słowo szeptem tchnęło w usta Aomine. Nie zastanawiając się dlaczego i po co to robi, przylgnął wargami do ust chłopaka, które odpowiedziały nad wyraz chętnie. Dłonią złapał go za kark przyciągając bliżej, językiem muskając wargi, które rozchyliły się wpuszczając go do środka. Wciągając ze świstem powietrze, Kagami klęknął, napierając na niego mocniej, dłońmi obejmując jego twarz i przesuwając je na kark.

Elektryzujący, ekscytujący pocałunek, na który - teraz to wiedział - przecież od dawna miał ochotę, posłał prądy po całym jego ciele aż po czubki palców. Sprawny język Kagamiego splatał się z jego, a dłonie zdążyły zawędrować pod bluzkę i gładziły jego skórę, odbierając mu powoli zdolność myślenia. Czuł, jak w jego spodniach robi się coraz ciaśniej, a ciche dyszenie Taigi, gdy całował jego szyję jeszcze mocniej go podniecało. Tylko przez moment przez jego głowę przebiegła myśl, dlaczego to nie jest kobieta, ale tutaj, w tym słonecznym mieście, gdzie jedyną zasadą było freedom, nie miało to znaczenia. Teraz to wiedział. Tutaj nic nie miało znaczenia, było tylko chwilą, tylko wyzwoloną, dziką i pierwotną chwilą. Prawdziwe freedom.

Kagami sapnął, gdy powalił go na ziemię, lecz nie miał czasu, by coś powiedzieć, usta Aomine ponownie złączyły się z jego, a języki zawirowały w tańcu. Dłonie Taigi wędrowały po jego plecach, posyłając po całym jego ciele dreszcze. Zszedł na jego szyję, sunąc po niej ustami i językiem, i czując, jak Kagami pachnie i smakuje dziwną, podniecającą mieszanką, która drażniła jego zmysły jak nic innego. Przesunął językiem po jego uchu, przygryzając je i wciągając ten zapach. Ostry, pociągający. Jego skóra pachniała słońcem. Słońcem, delikatną, słoną nutą i czymś, czego nie potrafił nazwać, ale co podsycało ogień w jego żyłach.

Sprawne ręce Taigi rozpięły jego spodnie, które w sekundę znalazły się w kolanach. Mruknął zduszonym głosem, gdy dłoń Kagamiego zacisnęła się na jego penisie, przesuwając się po całej jego długości. Wspierając się na rękach i zaciskając oczy czuł, jak jego ciało drży obezwładniane rozkoszą i gorączką. Westchnął ciężko, gdy gorący język wolno przesunął się po jego szyi, zęby przygryzły brodę, a dłoń poruszała się miarowo i drażniąco po jego męskości, mocniej zaciskając na jej czubku.

Oddychając ciężko popatrzył na chłopaka, a jego oczy jaśniały rozbawieniem i palącym pożądaniem. Czując, jak zdolne ręce odbierają mu kompletnie rozum, pochylił się, przygryzając wargę Kagamiego, a jego usta chętnie przylgnęły do jego warg. Pogrążając się w pocałunku sięgnął do zapięcia jego spodni, a uniesione biodra chłopaka pomogły mu pozbyć się uporczywej przeszkody. Przesunął dłonią po brzuchu i penisie Taigi a z jego ust wyrwało się jęknięcie. Wsunął w niego palce, składając pocałunki na jego szyi, a Kagami stęknął zduszonym głosem, wyginając się i odchylając głowę w tył. Drażniąco muskał językiem usta chłopaka, aż te łapczywie się z nim połączyły. Pomrukując, Kagami zaparł się stopą o piasek raz po raz unosząc i opuszczając biodra.

Czując, że już więcej nie zniesie, że pożądanie i potrzeba zaraz go rozsadzą, Aomine wszedł w niego, a gorący pocałunek, zdusił ich jęki. Poruszając się niecierpliwie i pospiesznie, czuł, jak powietrze od morza muska jego nagie plecy. Gdzie, u licha, była jego bluzka? Oczy Kagamiego patrzyły na niego na wpół skryte za powiekami, a usta rozciągały się w tym jego uśmiechu, drapieżnym, prowokującym, zadziornym… Aomine też się uśmiechnął, poruszając się silnie i pochylił się nad nim, językiem sunąc po jego ustach. Place Kagamiego wsunęły się w jego włosy, zęby silnie przygryzły jego wargę, a biodra wyszły naprzeciw. Aomine złapał go za brodę, łącząc ich usta w głębokim, namiętnym pocałunku. Dłoń Kagamiego pociągnęła go za włosy, a potem przeniosła się na plecy, przesuwając po nich paznokciami. Noga Taigi owinęła się wokół jego biodra, przyciągając go bliżej, a Aomine jęknął, czując, że zaczyna lawirować na granicy. Ręka Kagamiego na jego karku pociągnęła go w dół, a pospieszny urywany oddech zaszeleścił przy jego uchu, posyłając dreszcze i napięcie po jego ciele.

- Pospiesz się… - wysapał ochryple Taiga i językiem musnął jego ucho. Aomine, którego wszystkie zmysły zawrzeły, wbił się w niego gwałtowniej, a Kagami z gardłowym jękiem uderzył głową w piasek, wyginając kręgosłup. Jego oczy, wyzywające, pociemniałe od żądzy, rozpalone, wpatrywały się w Aomine. Przywarł do niego w kolejnym silnym, niemal brutalnym pocałunku, kąsając jego wargi, coraz szybciej poruszając biodrami, czując, że jeszcze tylko chwila… Moment…

Usta Kagamiego oderwały się od warg, a z jego gardła wyrwał się ochrypły okrzyk, który sprawił, że lędźwiami Aomine szarpnęło spełnienie i rozbłysło mu pod powiekami. Zacisnął z całej siły usta tłumiąc swój własny krzyk, opierając czoło na ramieniu Kagamiego. Spełnienie wstrząsało jego ciałem, gdy poruszał się w ostatnich pchnięciach, a wszystkie kolory tęczy błyskały mu pod powiekami. Ocknął się, słysząc świszczący, zaspany oddech Kagamiego tuż przy uchu. Uniósł się na rękach, a na wpółprzymknięte rozleniwione oczy patrzyły na niego z ognikami rozbawienia tańczącymi na ich dnie. Jego usta wygięte były w uśmiechu i przypominał leniwego, mruczącego i zadowolonego kota. Aomine też uniósł kąciki ust i przez chwilę gapili się na siebie.

- No pochyl się w końcu – zamruczał Kagami, a chrypka w jego głosie ponownie podrażniła zmysły Aomine.

- Chciałbyś. – Zmrużył z delikatną kpiną powieki.

- Jak cholera – odpowiedział, łapiąc go za kark i przyciągając do siebie. Tylko przez chwilę usta Kagamiego tchnęły w jego własne cichym śmiechem, po czym przylgnęły go jego warg w głębokim, pobudzającym pocałunku, który posłał dreszcze i gorąco po ciele Aomine.

- Wstań, zaraz mi dupa odmarznie – zamruczał Kagami, między muśnięciami warg.

Daiki zaśmiał się pod nosem i warknął, gdy palec Kagmiego wbił się między jego żebra.

- Ja wiem, że jestem taki seksowny, że rąk się nie da ode mnie oderwać, ale wolałbym nie mieć piasku nawet w dupie. – Uśmiechnął się ironicznie.

- W dupie to możesz mieć coś innego – wyszczerzył się.

- Ty zjebie – warknął, kopiąc go z całej siły.

- Teraz ci się na wierzganie zebrało? – zakpił, unieruchamiając jego ręce i nogi i patrząc na niego z uśmiechem samozadowolenia.

Kagami przez chwilę zaciskał zęby wkurzony, jednak po chwili rozluźnił się, kładąc głowę na piasku i uśmiechając się półgębkiem, a jego oczy lśniły zaczepnie i prowokująco.

- Jeszcze wyrucham ten twój dziewiczy tyłek aż będziesz kwiczeć – zamruczał, ocierając się o Aomine i zabierając mu tym samym wszystkie cięte i rozsądne riposty jakie miał w głowie. Kagami wykorzystał jego moment nieuwagi i już po chwili to Aomine leżał na plecach, a Taiga pochylał się nad nim z uśmiechem pełnym zadowolenia.

- Następnym razem to ty będziesz ślicznie dla mnie jęczał – wymruczał do jego ucha, przygryzając je delikatnie.

- Marz sobie dalej – sarknął Aomine bezczelnym uśmiechem. – Ja tu tylko rucham.

Kagami uśmiechnął się równie bezczelnie.

- Będziesz błagał o więcej. – Klepnął go w policzek, śmiejąc się pod nosem. – A teraz chodźmy, zanim, kurwa, wyślą za nami ekipę poszukiwawczą, z tymi debilami jest wszystko możliwe.

Wstał, wciągając na tyłek spodnie. Podał rękę Aomine i uśmiechnął się szeroko, gdy stanęli nos w nos.

- Kilka miesięcy bez ograniczeń, a potem więcej się nie spotkamy, to takie zabawne. – Zmrużył zaczepnie powieki. Coś wewnątrz Aomine zamruczało z zadowolenia i wykrzywił usta w uśmiechu.

- Na tym chyba to polega, prawda?

- Między innymi. W końcu zaczaiłeś – wyszczerzył się.

_________

H.: No, ja się nie wypowiadam. Ale poględzę sobie. Nie jest to ostatni bynajmniej rozdział, ale pozwolimy im pobyć trochę w samotności, żebym ja się mogła zająć pisaniem czegoś innego. AoKise się domaga uwagi, bo już mi się po nocach śni, że mam je pisać i pora coś z tym zrobić. X_X No i z innymi pomysłami. Także tego, niech się tam w samotności i bez podglądanie myziają na tej plaży. XD